Rezerwatów w Jordanii jest wiele i są całkiem spore. Niektóre z nich jak Wadi Mujib (inne nazwy/transkrypcje: Wadi al-Maudżib, Wadi al-Mudżib, Arnon, arab. العربية) mają kilka wejść, na tyle od siebie od siebie odległych, że trudno jest ogarnąć całość rezerwatu. Mało tego różnią się między sobą, więc są praktycznie innymi miejscami do zwiedzania. Właśnie takie jest Wadi Mujib. Z jednej strony to kolejny, spory rezerwat przyrody, piękny i wspaniały, z drugiej niezapomniana przygoda. Taki kanioning w wersji light.
Wadi Mujib, początek szlaku i od razu zejście do głębokiej wody (potem już są płytsze)
Wadi Mujib: dojazd
Wadi Mujib można eksplorować w zdecydowanie bardziej niecodzienny sposób. Istnieje małe wejście od strony Morza Martwego. Jadąc wzdłuż wybrzeża na południe dość trudno zauważyć wjazd. Jest on stosunkowo słabo oznaczone, więc gdybyśmy go nie szukali, prawdopodobnie przejechalibyśmy dalej. Może zmieni się to za jakiś czas, gdyż podczas naszej wizyty trwała tam budowa kas i Centrum wizytowego z prawdziwego zdarzenia.
A co takiego niesamowitego jest w Wadi Mujib? Przede wszystkim skały, wąwóz i rzeka, która wpada do Morza Martwego. Czyli innymi słowy płacimy za to, by móc się pomoczyć w wodzie zwiedzając wąwóz. Tam się nie da przejść suchą stopą.
Część trasy w kanionie pokonuje się idąc w wodzie
Kanioning w Jordanii
Obecnie w Wadi Mujib nie ma zbyt wielu turystów, więc nie ma też problemów z parkowaniem. Przed wejściem warto się odpowiednio przygotować, i wziąć strój taki, jaki chcemy zamoczyć. To nie muszą być kąpielówki, wręcz przeciwnie. Będziemy wspinać się po skałach, tyle że na mokro. O tym należy pamiętać, także w kwestii wyboru obuwia – klapki odpadają. Wszystkie istotne rzeczy zostawiamy w depozycie. Dostajemy też kapok, który trzeba mieć bezwzględnie na sobie. Wypożyczyliśmy też wodoodporny plecak. Od razu zostaliśmy poinstruowani jak go używać. Tam też schowaliśmy aparat, by nie zamókł. W dodatku ten zapasowy, główny został w depozycie.
Istnieje możliwość wynajęcia sobie przewodnika. Myśmy się nie zdecydowali. Błędnie założyliśmy, że przewodnik nada nam tempo i będzie nam opowiadał. Chcieli się delektować okolicą. Nie mówiąc już o dodatkowych kosztach. Problem tkwi w tym, że niektórzy z przewodników słabo mówią po angielsku. Ale ich zadaniem wcale nie jest opowiadanie, a przeprowadzenie turystów. Tak, miejscami jest ciężko.
Kanioning w Wadi Mujib to piękne widoki, ale też wiąże się z częstym wchodzeniem do wody
Czego się spodziewać w Wadi al-Maudżib?
Wadi Mujib zaczyna się interesująco już przy samym wejściu, gdzie po drabince musimy wejść do wody i przepłynąć kawałek. Są tam liny asekuracyjne. Nurt nie jest silny, ale trzeba umieć pływać choć trochę. Czyli od początku jesteśmy cali mokrzy. Potem zazwyczaj łatwiej, po prostu się idzie i podziwia, często po kolana w wodzie. Ale oprócz oglądania, co chwilę mamy mokre skałki, które trzeba pokonać. Do wielu z nich są przymocowane liny, ale nie do wszystkich. Co gorsza, trudniejsze podejścia nie są oznaczone. Nie ma żadnej pomocy, więc nawet jeśli są liny, trzeba wpierw samemu dojść, gdzie najlepiej postawić nogi. Jednak, gdy część skał jest pod wodą, jest to dość trudne zadanie. Do pokonania, ale to raczej wymagająca przygoda. Nam ostatecznie pomógł przewodnik z innej grupy.
Wadi Mujib, zwiedzanie polega na przedzieraniu się przez rzekę
Nie zmienia to faktu, że Wadi Mujib nie jest najłatwiejszym szlakiem do przejścia. Bardzo łatwo tam o wypadek, zwłaszcza, gdy nie ma się dobrego obuwia. A brak osób, które by pilnowały sprawia, że mimo wszystko warto się dwa razy zastanowić nad przewodnikiem.
Jeszcze jednym niebezpieczeństwem jest woda. Nie jest ona zdatna do picia (mikroustroje), ale niestety bardzo łatwo się jej nałykać.
Wadi Mujib, wodospad znajduje się na końcu szlaku
Okolice i szlaki w Wadi Mujib
Inna istotna sprawa to fakt wczesnego zamykania. Oni sami sugerują, by być przed 14:00. Myśmy próbowali wejść tam dwukrotnie, za pierwszym razem o 16:00 i już nie zostaliśmy wpuszczeni. Udało się następnego dnia przed 15:00. Miejsce to jest czynne od kwietnia do października, z wyjątkiem okresu ramadanu. Trasa, którą przechodziliśmy to The Siq Trail. Są jeszcze The Canyon Trail i The Malaqi Trail w trochę innych miejscach rezerwatu. W okolicy zaś jest jeszcze kilka mniejszych i obecnie darmowych kanionów.
Oczywiście Wadi Mujib można też zwiedzać z zupełnie innej strony, na spokojnie. Bez wchodzenia do wody. Tamta część bywa nazywana Wielkim Kanionem Bliskiego Wschodu, co oczywiście jest sporą przesadą. Zresztą to nie jedyny Wielki Kanion w tej części świata, warto wspomnieć o omańskim Dżabal Szams.
Jednak pokonanie rzeki w ten sposób, to naprawdę wspaniała atrakcja, jak ze starych filmów przygodowych. Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Hiszpańska Grenada (hiszp. Granada) właściwie kojarzy się z jednym miejscem, górującą nad miastem Alhambrą. To oczywiście największy hiszpański zabytek z listy UNESCO, ale też bardzo ciekawe miejsce, w którym kultura iberyjska nakłada się na kulturę Maurów. Sama Alhambra (arab. الحمراء) jest olbrzymią twierdzą, warownym zamkiem, ale jednocześnie pałacem z przepięknymi ogrodami. Zaczęto ją budować jeszcze w XIII wieku przez Nasrydów. Potem służyła też Hiszpanom.
Ogrody w Alhambrze
Grenada na filmowo
Nie jest to może miejsce szczególnie znane z filmów, ale jednak filmowcy tam również trafili. I to dość dawno. Choćby w 1921 w „El Dorado”. Była to też baza wypadowa przy produkcjach kręconych w okolicy jak „Indiana Jones i ostatnia krucjata” czy „Dobry, zły i brzydki” Sergio Leone. Jednak u nas w Polsce najbardziej znany jest pewnie hiszpański serial z początku lat 90. – „Requiem dla Grenady” (Réquiem por Granada), w którym można było obejrzeć ostatnie dni Grenady i państwa Maurów. Ale niestety więcej tam historii i opowieści, niż samego miejsca.
Kompleks pałacowy w Alhambrze (Grenada)
Grenada: Alhambra, czyli wspaniały kompleks pałacowy
Cały kompleks składa się z Alcazaby, czyli zamku, pałaców, w tym najważniejszego należącego do Nasrydów, ale także renesansowego pałacu Karola V. Ciekawym miejscem jest też Generalife, czyli letnia siedziba emirów mauretańskich. Znajdują się tu kościoły, w tym katedra, klasztory, ale przede wszystkim jest to wspaniały ogród.
Alhambra
Alhambra: Bilety
Alhambra jest miejscem bardzo imponującym, ale też obleganym przez turystów. Ruch jednak jest tu ograniczony, dzięki czemu zwiedzanie jest dość przyjemne. Wiąże się to z ryzykiem, że do kompleksu się nie dostaniemy. W teorii można próbować kupić bilety w sieci. Niemniej jednak w naszym przypadku nie udało się to. Próbowaliśmy je nabyć jakieś dwa miesiące wcześniej. Były wyprzedane. Nie pozostało nam nic innego jak zaryzykować, w razie czego spędzić dzień w Grenadzie. Część biletów faktycznie jest zarezerwowana do sprzedaży w danym dniu na miejscu, ale one też szybko się rozchodzą.
Byliśmy tu po godzinie ósmej, kolejki do kas biletowych były już bardzo długie. Turyści są wpuszczani w dwóch grupach rano, około 9:00 i o 14:00 (to warto zweryfikować przed przyjazdem). Po ósmej sprzedawano już bilety tylko na 14:00, w dodatku się kończyły. Prawdopodobieństwo zakupienia ich w zwykłej kolejce właściwie było nikłe. Niemniej jednak istnieje tu pewien kruczek, o którym przynajmniej podczas naszej wizyty mało kto wiedział. Automaty biletowe na kartę. Nie ma ich przy kasach, są schowane z tyłu, za sklepikami. Natknęliśmy się na nie przypadkiem, kolejki praktycznie nie było. W dodatku udało nam się kupić bilety zanim te na 14:00 się wyczerpały. Czas czekania wypełniliśmy jadąc do Guadix. To też było w planie, ale tego dnia Alhambra była ważniejsza, resztę musieliśmy dostosować.
Niemniej jednak nie warto ryzykować. Bilety spokojnie należy zarezerwować wcześniej przez stronę Alhambra.org. Tam też znajdują się aktualne ceny i godziny otwarcia.
Alhambra
Alhambra i ograniczenia wstępu (dwie tury)
Wejścia do Alhambry są reglamentowane celowo. O ile do samego kompleksu twierdz i ogrodów można wejść w tych dwóch turach, a następnie zwiedzać to samodzielnie, o tyle do samego kompleksu pałacowego wejściówki są jeszcze bardziej wydzielone. Tak więc bilet składa się właściwie z dwóch: wejścia do Alhambry i do pałacu. Godzina na tym drugim jest ważniejsza, gdyż pałac ma mniejszą przepustowość turystów. Trzeba być przed nim na czas.
Alhambra (Grenada)
Dojazd do Grenady i Alhambry
Przed Alhambrą znajduje się duży, dodatkowo płatny parking. Prawda jest taka, że łatwiej zaparkować niż wejść.
Jeśli ktoś lubi twierdze, zamki i ogrody, to Alhambra jest z pewnością miejscem godnym polecenia. W dodatku doskonale zachowanym, dużym i przepięknym. Jak najbardziej zasługuje na swoje miejsce wśród zabytków UNESCO i bez wątpienia to jedna z prawdziwych pereł Hiszpanii. Sama Grenada też ma do zaoferowania kilka zabytków, z katedrą włącznie, ale to zdecydowanie Alhambra ściąga najwięcej turystów. Z Grenady zaś przeniesiemy się szlakiem hiszpańskim do Kordoby.
Jeśli podobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Hiszpania – Kompendium wiedzy, czyli informacje praktyczne. Zweryfikowane ostatnio w czerwcu 2022.
Hiszpania: Informacje podstawowe
Uwagi ogólne: Zróżnicowany kraj o ciekawej historii. Miejscami na styku kultur. Bardzo popularny turystycznie kraj, w szczególności wyspy.
Klimat: Śródziemnomorski. Do zwiedzania najlepszy jest okres wiosenny i wczesnojesienny. Można się pokusić o lato. Do plażowania właściwie wiosna, lato i wczesna jesień. Trochę inaczej jest na Wyspach Kanaryjskich.
Język: Hiszpański (lub kastylijski), wraz z dialektami i lokalnymi językami (jak kataloński, galisyjski czy baskijski). Lokalne języki często mają pierwszeństwo przed hiszpańskim. Angielski można próbować, ale znajomość średnia. Im mniej turystów w okolicy, tym bez znajomości hiszpańskiego trudniej. Policja raczej nie zna obcych języków.
Baza noclegowa: Jak zwykle niezawodny Booking.com, Agoda i inne wyspecjalizowane serwisy będą tu bardzo pomocne. Przy większej grupie osób można pomyśleć nad apartamentem. Hotele w różnym standardzie jak najbardziej dostępne.
Strefa czasowa: Na kontynencie europejskim i Ceuta – UTC+1 (zima) i UTC+2 (lato), czyli jak w Polsce. Wyspy Kanaryjskie UTC (zima) i UTC+1 (lato), godzinę później niż u nas.
Hiszpania: Transport
Dojazd: Najwygodniejszy samolotem. Z głównych polskich lotnisk latają tanie linie do kilku miast w Hiszpanii.
Samochody i transport: Jak na kraj południowy, to kierowcy jeżdżą spokojnie. Stacje benzynowe są przy drogach. Uwaga: W Hiszpanii istnieją płatne autostrady, ale najczęściej obok nich znajduje się darmowa droga o gorszym standardzie.
Parkingi w centrach miast są podziemne, płatne. Więc można podjechać praktycznie do centrum.
Uwaga na znaki. W niektórych miejscach zakazy (zwłaszcza dotyczące parkowania) są postawione równolegle do drogi (nie prostopadle). Widzi się je po boku lub gdy się parkuje (wtedy naprzeciw), ale nie zawsze można dostrzec.
Alternatywy – głównie kolej, ale nie wszędzie się nią dojedzie, działają przede wszystkim w Hiszpanii kontynentalnej. Bilety i połączenia można sprawdzić i kupić na stronie trenes.com. Bilety zazwyczaj od razu są z miejscówką. Warto jednak pamiętać, że przed wejściem do pociągu musimy przejść przez kontrolę bagażową (podobnie jak na lotnisku), co zajmuje trochę czasu. No i są ograniczenia w przewozie niektórych rzeczy (np. noży, z wyjątkiem kupionych w ciągu 72 godzin przed przejazdem, trzeba mieć dowód zakupu). Są też linie autobusowe, tu ograniczeń z kontrolami nie ma. Może też brakować miejscówek. Natomiast warto zwracać uwagę na numer autobusu, gdyż na jednej trasie o tej samej godzinie mogą jechać dwa (z numerem 1 i 2). Bilety można kupić na stronie omio.com. Ona też pozwala kupić bilety kolejowe, ale przynajmniej, gdy my korzystaliśmy, to marża była większa niż na trenes.com.
Uber: Działa w większych hiszpańskich miastach, ale nie wszystkich. W Barcelonie udało się go skutecznie zniechęcić do prowadzenia działalności.
Hiszpania: Prawo
Wiza: Strefa Schengen, nie potrzebujemy ani wiz, ani paszportów.
Przepisy celne: Nic szczególnego.
Prawo i obyczaje: Europejski standard. Ale warto pamiętać, że życie tutaj jest powolniejsze, istotna jest przerwa w ciągu dnia, a potem pracowanie do nocy.
Dni wolne: Normalnie to sobota i niedziela. Sklepy często nie są czynne w niedzielę, ale nie jest to norma. Uwaga jeszcze jeden problem to sjesta. Przerwa w trakcie dnia może występować także w muzeach. Normalnie trwa ona około jednej do trzech godzin. W biurach standardowo występuje między 14:00 a 17:00, w restauracjach często jest od 16:00 nawet do 20:00.
Drony: Europejskie obostrzenia o nie lataniu przy lotniskach, niefotografowaniu ludzi, unikaniu terenów zamieszkałych obowiązują. Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego zezwala na używanie niewielkich dronów w celach niekomercyjnych, większe drony jak i komercyjne używanie wymaga zezwolenia lub licencji. Oczywiście w niektórych miejscach mogą istnieć dodatkowe, lokalne obostrzenia. Tak więc rekreacyjne latanie dronem w Hiszpanii jest jak najbardziej dozwolone.
Sierra Nevada, Hiszpania
Bezpieczeństwo w Hiszpanii
Szczepienia wymagane: Brak.
Choroby: Nic istotnego, możliwe występowanie biegunki podróżnych.
Bezpieczeństwo kryminalne i polityczne: Jak w Europie. W teorii niby jest spokojnie, nie powinno być zamieszek. Zwłaszcza odkąd Baskowie się uspokoili. Największy zamach miał miejsce w 2004 roku w Madrycie i odpowiada za niego Al-Kaida. Póki co, Hiszpania nie leży na froncie terrorystycznym.
W dużych miastach, głównie Madryt i Barcelona, trzeba uważać na kieszonkowców i kanty.
Bezpieczeństwo naturalne: Nic szczególnego, ale jak to na południu, należy uważać na słońce, by się nie spalić.
Hiszpania: Płacenie
Waluta: Euro (EUR).
Płatności kartą i bankomaty: Bez większych problemów. Karty popularne, bankomaty także. Warto mieć jednak ze sobą trochę gotówki. Po pandemii rozpowszechniły się też płatności bezstykowe i mobilne (choć wciąż nie wszędzie). Uwaga, przy płaceniu kartą mogą poprosić o wylegitymowanie się (dowód lub paszport), raczej się tego nie praktykuje, ale zdarzyło się nam coś takiego.
Napiwki: Oficjalnie wg uznania. Ale w Hiszpanii przyjęło się 10% napiwku lub zaokrąglenie w górę, jeśli jesteśmy zadowoleni. Hiszpanie podchodzą do napiwków dość różnie, czyli podobnie jak w Polsce. Inaczej jest w miejscach turystycznych, tam jest większe oczekiwanie na napiwek.
Prąd i komunikacja w Hiszpanii
Internet: Bez problemu.
Telefony: Roaming działa i wg unijnych regulacji nie jest drogi.
Telefon alarmowy: 112.
Gniazdka elektryczne: Wtyczki elektryczne w Hiszpanii są takie same jak w Polsce.
Kuchnia hiszpańska
Jedzenie wegetariańskie: Jak ktoś je owoce morza, to nie jest to problem. W pozostałych przypadkach w lokalnym jedzeniu niewielki wybór. Choć znajdzie się tu parę rzeczy, w tym gaspacho, czyli tutejsza zupa pomidorowa. Teoretycznie w niektórych częściach jest danie – paella de verduras, czyli paella wegetariańska, którą udało nam się znaleźć w Madrycie i na Wyspach Kanaryjskich. W pozostałych częściach był już z tym problem. Za to z kuchniami takimi jak włoska, czy nawet burgerami wegetariańskimi nie było dużych problemów.
Alkohol: Piją dużo wina, w tym także wino musujące – Cava, taki odpowiednik szampana. Popularne są też sangria i cydr. Picie alkoholu w Hiszpanii jest dość częste, jest on składową posiłku, czy spotkań towarzyskich. Jednocześnie nie upajają się nim za bardzo.
Dostępność restauracji i barów: Kraj jest bardzo nastawiony na turystykę. Nie ma większych problemów z jadłodajniami. Natomiast może być problem z godzinami otwarcia, także w niektórych turystycznych miastach praktykowana jest siesta.
Kultura Hiszpanii
Religia: Do niedawna jeszcze katolicyzm. Dziś bardziej w formie tradycyjnej, zwłaszcza w obchodach Wielkiej Nocy czy Wielkiego Postu i kilku innych świąt – często bardziej obchodzonych lokalnie jak Boże Ciało w Toledo. Te celebracja bardzo często wciąż są nie tylko widowiskowe, ale istotne dla rodowitych Hiszpanów. Jednak duża część społeczeństwa jest już zlaicyzowana. Jednak ta mniejszość jest silnie wierząca, kościoły w dzień są odwiedzane przez osoby modlące się dużo częściej niż ma to miejsce w Polsce.
Ludzie: Mili, ale leniwi, spokojni. Na wszystko jest czas. Czasem załatwienie pewnych rzeczy trwa.
Toalety: Standard europejski.
Drażliwe tematy: Polityka, przede wszystkim dyktatura generała Franco, a także działania separatystyczne. W przypadku generała Franco obecnie obowiązuje retoryka jednoznacznie go potępiająca, co prowadzi do wypaczenia lub wręcz ukrywania historii. Dotyczy to w szczególności wymazywania zbrodni ruchów lewicowych. Czyli np. podpalenia kościołów w 1936 to pożary i nie wchodzimy w szczegóły, bo okaże się, że Franco miał część racji. Potępiany jest reżim, ale przy tym przemilczane są działania drugiej strony – walczył z Republikanami i tyle.
Analogicznie jest z działaniami wobec separatystów w Katalonii czy Kraju Basków, nie należy zadawać pytań na ile kroki podjęte przez rząd mieszczą się w granicach prawa europejskiego i praworządności. Plus kwestie związane z uchodźcami, które także mają tu swoje konotacje historyczne. Dlatego warto też uważać na tematy pogromów żydów i hiszpańskiej inkwizycji, te mogą być widziane tutaj w trochę innym świetle.
Turystyczny niezbędnik
Informacja turystyczna i mapy: Większe miasta mają punkty informacji turystycznej. Tam często można dostać darmową mapę i uzyskać poradę. Tam też angielski najczęściej jest znany.
Oznaczenia i drogowskazy: Znaków mniej niż w Polsce. Drogi dość dobrze oznaczone.
Gdzie szukać informacji: Przewodniki o Hiszpanii łatwo kupić i to w dużej ilości. Kierunek jest też na tyle popularny, że bez problemu można znaleźć coś na ten temat w Internecie.
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Kontynuując przygodę z Indianą Jonesem, przenosimy się tym razem do Hiszpanii, a dokładniej do miejscowości Guadix. Jeśli pamiętacie scenę w „Ostatniej krucjacie”, kiedy Marcus Brody wychodzi na stacji kolejowej w Iskenderun (Aleksandretta), to powinniście rozpoznać to miejsce. Kręcono je na prawdziwej stacji kolejowej, którą oczywiście odpowiednio ucharakteryzowano, tak by wyglądała na orientalną. Scena trwa bardzo krótko, ale dzięki fenomenalnemu monologowi zapada w pamięć.
Stacja w Guadix
Guadix – filmowa stacja kolejowa
Można zastanawiać się, dlaczego wybrano akurat stację kolejową w Guadix? Z pewnością na całym świecie znalazłoby się wiele innych, być może nawet ciekawszych. Mamy na ten temat własną teorię. Nie tylko my lubimy odwiedzać lokacje filmowe, George Lucas i Steven Spielberg także. Mało tego: nie raz wykorzystywali je we własnych filmach (Sewilla, Kandy). Tak jest prawdopodobnie i tym razem. David Lean to reżyser wcześniejszego pokolenia, którego najgłośniejsze filmy inspirowały twórców kina Nowej Przygody. Tym razem był to „Doktor Żywago”, chyba jeden z bardziej epickich i najbardziej znanych obrazów Leana. Spokojny, acz ukazujący burzliwe czasy rewolucji radzieckiej. Tam dworzec w Gaudix także grał stację kolejową, tyle że w Rosji. W dodatku nie jeden. Pierwszy w Moskwie, drugi był w Juriatinie, u podnóża Uralu. Zaśnieżony zupełnie nie przypomina tego, co widzieliśmy w trzeciej części „Indiany Jonesa”, ale to dokładnie to samo miejsce.
Stacja w Guadix ma perony na otwartym powietrzu. W „Doktorze Żywago” w jednej ze scen udaje dużo większy moskiewski dworzec kolejowy z dachem nad torami. Zdjęcia są zrobione tak, by widzieć dekorację sugerującą, że jest coś wyżej, a jednocześnie nie pokazać dachu, którego oczywiście nie zbudowano. Drugi dworzec, juriatiński był stworzony bez większej charakteryzacji.
Stacja w Gaudix
Żywago i Indiana Jones
„Doktor Żywago” z 1965 to jeden z największych sukcesów Davida Leana. Tak kasowych (w USA zarobił 111 milionów USD, co po uwzględnieniu inflacji dałoby dziś ponad miliard USD), jak i też artystycznych. Film dostał 10 nominacji do Oskara, w tym także te w najważniejszych kategoriach. Nagrodzono go za muzykę (Maurice Jarre), kostiumy, scenografię, zdjęcia i scenariusz. Ten ostatni bazuje na powieści Borisa Pasternaka. „Doktor” to klasyka kina, której warto dać szansę. Występują tam takie gwiazdy jak Omar Sharif, Alec Guinness, Julie Christie czy Geraldine Chaplin.
Wróćmy jeszcze na chwilę do Indiany Jonesa. Prawdziwe Iskenderun, zwane wcześniej Aleksandrettą, leży w Turcji, dokładniej w prowincji Hatay. Na przełomie 1938 i 1939 Hatay było niepodległym państwem. W filmie o tym pamiętano, natomiast jeszcze kilkanaście lat temu Republika Hatay pojawiała się w różnych rankingach wymyślonych przez filmowców państw. Tak więc Gaudix to miejsce, w którym nie tylko spotykają się Indiana Jones z Jurijem Żywago, ale też Rosja z Turcją.
Stacja kolejowa w Guadix
Ekipa Spielberga przybyła 1 czerwca 1988 do Grenady. Tam nocowali, natomiast 2 czerwca 1988 przybyli do Guadix, gdzie nagrano sceny na dworcu kolejowym.
Guadix udające stację kolejową w Iskenderun, „Indiana Jones i ostatnia krucjata”
Poza stacją?
Guadix nie jest wielkie i właściwie niewiele można tu zobaczyć. Znajduje się blisko Grenady, więc jadąc tam, można tu na chwilę wyskoczyć. Czynnej nadal stacji raczej nikt nie zwiedza. Można spokojnie zatrzymać się tuż przed nią, wejść do środka, zrobić zdjęcia, porozglądać się i pójść dalej. Ruch jest niewielki.
Guadix słynie, o ile można to tak nazwać, z domów wydrążonych w skale. Część z nich to oczywiście jaskinie. Nawet jest muzeum, które w miarę możliwości czasowych można pozwiedzać.
Guadix
Idąc dalej szlakiem filmowym pozostaniemy w Hiszpanii, ale udamy się do Kordoby, gdzie kręcono „Grę o tron”. Zaś wpierw zatrzymamy się w Grenadzie.
Jeśli spodobał Ci się wpis polub nas na Facebooku.
Jordania – Kompendium wiedzy, czyli informacje praktyczne nt. Jordanii. Zweryfikowane w październiku 2015.
Jordania: Informacje podstawowe
Uwagi ogólne: Spokojny, piękny i przyjazny kraj pośrodku bliskowschodniej zawieruchy. W 2015, kotłowało się we wszystkich krajach graniczących z Jordanią, tu zaś był spokój, a ludzie bardzo przychylnie traktowali turystów.
Klimat: Jak na Bliskim Wschodzie. Lato gorące, więc najlepszy okres, by tam pojechać, to wiosna i jesień. Nie jest za gorąco, ale jeszcze jest ciepło. Uwaga: w zimie w niektórych miejscach możliwy śnieg.
Język: Arabski oczywiście, ale ogólnie bardzo dobrze znany jest angielski. Większość oznaczeń jest dwujęzyczna. Choć transkrypcja angielska nazw nie jest jednorodna. Można znaleźć oznaczenia i „Amman” i „Amann”. Angielski lepiej znają ludzie starsi, zwłaszcza emeryci. Młodzi mają z tym duże problemy.
Baza noclegowa: Hotele na Booking.com i podobnych serwisach są rozpowszechnione. Podobnie jak TripAdvisor, więc łatwo coś znaleźć i zweryfikować. Warto zwrócić uwagę, że większość hoteli prowadzi dodatkową działalność turystyczną. Chętnie organizują nie tylko transfer, ale również wycieczki po kraju. Raczej ciężko znaleźć guesthousy, czy coś w tym stylu.
Strefa czasowa: UTC+2 (zima) i UTC+3 (lato), czyli godzinę wcześniej niż w Polsce.
Jordania: Transport
Dojazd: Obecnie najłatwiej samolotem. Główne lotnisko w kraju znajduje się w Ammanie. Praktykowane często są też wycieczki autokarowe z Izraela. Czasem też samochodowe. Kiedyś też z Egiptu, ale teraz może być to problemowe. Od 2019 z Warszawy i Krakowa działa bezpośrednie połączenie Ryanairem.
Samochody i transport: Samodzielne poruszanie się po kraju nie stanowi większego problemu. Da się łatwo wynająć samochód (choćby przez RentalCars), ale może być problem przy odbiorze: patrz punkt na temat płatności kartą. Trzeba tylko być przygotowanym na to, ze dodatkowe wyposażenie, jak GPS (ale i wybrany samochód – to z samochodem to akurat standard, że może być inny, nie trzeba pisać. GPS mnie zdziwił, bo był zarezerwowany, choć nieopłacony) zależą od aktualnej dostępności. O ile w przypadku samochodu zwyczajnie zwiększają standard, o tyle brak GPS może być problemowy.
Stacje benzynowe nie występują wszędzie. Są miejsca, jak choćby okolice Morza Martwego, gdzie nie ma ich na przestrzeni kilkudziesięciu kilometrów. Lepiej więc mieć zapas w baku. Autostrady (tam gdzie są) podobnie jak i drogi są darmowe. Jazda po jordańskich drogach wygląda na trudniejszą niż jest. W praktyce nie obowiązuje tu ruch prawostronny. Zdarza się że samochody jeżdżą pod prąd nawet na autostradzie. Zresztą na autostradach są przejścia dla ludzi, przechodzą też kozy. Wyznaczonych pasów ruchu na drogach najczęściej nie ma, same się tworzą. Pod światłami z dwóch potrafią zrobić się cztery. Jezdnie najczęściej są rozdzielone. Kierowcy dużo trąbią. Jeżdżąc trzeba wykazać dużą ostrożność, ale jest też stosunkowo mało wypadków.
Właściwie trudniej jest przejść przez ulicę w Ammanie niż przez niego przejechać.
Parkowanie nie stanowi problemu, właściwie dozwolone tam gdzie nie jest zabronione, co nie jest częste. To oznacza także parkowanie na autostradzie, przy której czasem ktoś coś sprzedaje. Zdarzają się też przypadki zostawiania samochodu na skrzyżowaniu, najczęściej by z kimś pogadać. Więcej o jeżdżeniu samodzielnie po Jordanii znajdziecie tutaj.
Komunikacja zbiorowa w Jordanii
Alternatywne środki transportu to linia autobusowa JETT. Ma rozkład tylko teoretyczny. Są też mniejsze linie, które przewożą turystów od Ammanu do Petry i Wadi Rum. Mało tego, można wziąć taksówkę. Taksówki przewożą turystów nawet z Ammanu do Petry, nie mają z tym żadnego problemu. Ewentualnie można skorzystać z kierowców hotelowych, bądź przez nich polecanych.
W przypadku taksówek lepiej negocjować ceny przed i upewnić się, że to cena za wszystkie osoby, bagaż itp. W teorii są ustalone stawki, w praktyce mogą zapomnieć o nich.
Uber: W Ammanie działa.
Jordania: Prawo
Wiza: Do nabycia na lotnisku. Uwaga, znalazłem informację, że przy przekraczaniu granicy samochodem, nie na wszystkich przejściach można kupić wizę. Dodatkowo znaleźliśmy informacje o opłatach wyjazdowych, jednak nas na lotnisku o nic takiego nie proszono. Paszport oczywiście jest konieczny i warto mieć go przy sobie podczas podróży, gdyż zdarzają się kontrole.
Wiza niestety kosztuje i to całkiem sporo. Jeśli jedziemy do Jordanii na minimum 3 dni, wtedy dobrym rozwiązaniem jest Jordan Pass. Karta, która ma zniżki i darmowe bilety do wielu atrakcji w kraju, a przy okazji dostajemy wizę za darmo (formalnie w cenie). Jordan Pass można kupić tutaj: https://www.jordanpass.jo. Na stronie są też aktualne informacje, o tym, co obecnie karta oferuje. Warto pamiętać, że przy krótszych wizytach w Jordanii niż 3 dni, wiza niestety jest płatna, nawet pomimo kraty. Prawdopodobnie wtedy faktycznie też naliczają opłatę wyjazdową. Jordan Pass opłaca się, gdy jedziemy do Jordanii na 4-5 dni i faktycznie planujemy samodzielnie zwiedzać różne atrakcje. Natomiast, gdy jak w przypadku Wadi Rum i tak płaci się za wycieczki, należy to sobie skalkulować.
Można też uniknąć wizy jadąc do Akaby. W przypadku lądowania w Ammanie warto mieć ze sobą rezerwację hotelu w Akabie, zaś już na miejscu podbić dokumenty w urzędzie.
Przepisy celne: Standardowe. W przypadku drogiego sprzętu elektronicznego mogą chcieć na lotnisku pobrać kaucję. Nie wolno wwozić silnych leków psychotropowych jak np. tramal. Wwóz alkoholu do Jordanii jest możliwy do 1 litra.
Prawo i obyczaje: Jordania to kraj islamski. O tym warto pamiętać. Lepiej nie pić alkoholu w miejscach publicznych (acz w Ammanie można go bez problemu kupić), kobiety powinny raczej ubierać się skromnie. Nie jest jednak wymagany jakiś szczególny ubiór. Włosy nie muszą być zakryte. Wystarczy ubrać się normalnie w koszulę bez dekoltu i raczej z dłuższą spódnicą/sukienką czy spodniami. Należy przede wszystkim ubrać się tak, by nie zwracać na siebie za dużo uwagi. Wyjazd warto zaplanować poza miesiącem ramadan.
Dni wolne: Weekendy przypadają na piątki i soboty.
Szczepienia: Wymagane: brak. Warto być zaszczepionym przeciw żółtaczce typu A (tzw. „brudnych rąk”) – przyda się na wiele okazji.
Choroby: Odpowiednik klątwy faraona jak najbardziej możliwy do złapania, acz nie tak częsty. Zalecamy zabezpieczyć się w tabletki nifuroksazyd i suplementy pro biotyczne. Higiena pozostawia dużo do życzenia. Czasem może lepiej nie wiedzieć jak jest przygotowywane jedzenie. W razie problemów z żołądkiem natychmiast najlepiej przejść kurację, np. lekiem nifuroksazyd (dostępny w Polsce bez recepty), w razie wątpliwości warto skonsultować wyjazd z lekarzem lub farmaceutą.
Bezpieczeństwo kryminalne i polityczne: To chyba najbardziej istotny temat. Gdy wybieraliśmy się do Jordanii, sprawdzaliśmy zarówno opisy na stronie polskiego i brytyjskiego MSZ. Wg polskich władz – unikać wyjazdu i koniecznie zarejestrować się w programie Odyseusz (to polecamy). Wg brytyjskich – kraj bezpieczniejszy niż Francja, z wyjątkiem części okolic syryjskiej granicy (tam nie byliśmy). W praktyce są kontrole wojskowe i policyjne, zwłaszcza na północnym zachodzie. Ostatni zamach terrorystyczny był w 2008 roku. Nie odczuwa się tu zagrożenia, na razie nic na takowe nie wskazuje, ale lepiej zachować ostrożność. O ile w samej Jordanii sytuacja jest obecnie stabilna, o tyle w krajach ościennych niekoniecznie. O tym warto pamiętać, lepiej trzymać się daleko od granic.
Oczywiście odradzamy podróży samotnym kobietom. Raczej powinny one unikać młodych chłopaków.
Bezpieczeństwo naturalne: Późną jesienią lub wczesną wiosną mogą występować tak zwane powodzie błyskawiczne. Gdy nagle pada dużo deszczu, ziemia nie jest w stanie go wsiąknąć. Woda szybko spływa po kanionach i może zagrażać życiu ludzi. Powódź błyskawiczna miała miejsce np. w Petrze w 2018. Zginęło wówczas 9 osób.
Jordania: Płacenie
Waluta: Dinar jordański (JOD). Kurs stały, wynosi mniej więcej 0,71 USD. Oczywiście przy wymianie kurs trochę się różni. Można już wymieniać na lotnisku jeszcze przed odprawą. Płatność dolarami czy euro w sklepach najczęściej możliwa.
Płatności kartą i bankomaty: Problemowe. W teorii obsługują VISĘ i MasterCard. Brak terminali to jeden problem. Dużo większy jest taki, że terminale nie działają całkowicie lub częściowo. Zwłaszcza VISA nie jest akceptowana w wielu miejscach, mimo że są oznaczenia, które mówią coś innego. O ile nie jest to problem w sklepie, o tyle to duży problem na lotnisku przy odbieraniu wynajmowanego samochodu czy płatnościach za hotele. Warto się więc przygotować na takie kłopoty. Karty nie działają także w istotnych zabytkach jak Petra. Niby powinny, ale „akurat” była awaria na wszystkich stanowiskach. Są też problemy z bankomatami. Zwyczajnie nie widzą kart. Te które najczęściej działają, należą do sieci Arab Bank. Należy jednak mieć przy sobie odpowiedni zapas gotówki, także wymienionej.
Napiwki: Chętnie biorą. W miejscach turystycznych domagają się. Jednak nie tak natarczywie jak w Egipcie, czy Maroko.
Prąd i komunikacja w Jordanii
Internet: Raczej dostępny bez większych problemów w hotelach, przynajmniej w lobby. Są też kafejki internetowe. Można też kupić na lotnisku kartę SIM.
Telefony: Roaming działa. W miastach jest zasięg. Gorzej na trasie. Tam już nie zawsze. W Wadi Rum praktycznie brak zasięgu.
Telefon alarmowy: 911.
Gniazda elektryczne: W teorii wtyczki elektryczne w Jordanii wyglądają jak w Polsce. W praktyce nie zawsze, choć napięcie jest jak u nas. Dziurki są trochę przesunięte, często trzeba wpychać wtyczki do kontaktu na siłę. Nie zawsze się da. Czasem też występują gniazda brytyjskie i warto się na nie przygotować. Znaleźliśmy jeszcze inne, ale szczęśliwie nigdy nie trafiły nam się tylko one.
Wtyczka brytyjska
Kuchnia Jordanii
Jedzenie wegetariańskie i lokalne specjały: Nie stanowi większego problemu. Zwłaszcza w kuchni beduińskiej. W restauracjach można dogadać się, by zrobili coś bez dodawania mięsa. Warto spróbować choćby zupy z soczewicy, falafeli, galayet czy smażonego sera halloumi. Często podają też zupę z soczewicy. Ogólnie widać też duże wpływy kuchni libańskiej.
Alkohol: Warto też wspomnieć o kwestii alkoholu. To kraj islamski, więc problemy są z zakupem, ze względu na to, że jest to dobro rzadkie i mało popularne, tym samym niewiele miejsc go oferuje. Alkohol w Jordanii nie jest zakazany, więc można go kupić, choć ceny są zdecydowanie wysokie. W wielu restauracjach i hotelach go nie ma, ale w części jest (zwłaszcza w okolicach Petry). W Ammanie są nawet specjalne sklepy z alkoholem w centrum miasta. Nie są wymagane żadne zaświadczenia dla turystów jak to ma miejsce choćby w ZEA. Alkohol jednak jest pakowany w ciemny worek (jak w Turcji), by nie rzucał się w oczy.
Dostępność restauracji i barów: Centra miast i miejsca turystyczne są pod tym względem dobrze rozbudowane. Poza nimi bywa różnie. Za to tam, gdzie jest wiele ludzi łatwo o różnego rodzaju street food.
Kultura Jordanii
Religia: Islam. Warto pamiętać o jego podstawowych zasadach i ramadanie.
Ludzie: Bardzo otwarci. Z wyjątkiem takich miejsc jak Petra, nie traktują turystów jak chodzące bankomaty. Są bardzo pomocni, nawiązują kontakt sami, pozdrawiają. Ale głównie mężczyźni. Często też nie witają się z kobietami.
Chętnie słuchają o tym, co się widziało w ich kraju. Co ciekawe, traktują Izrael jak swój, więc jak ktoś był w Jerozolimie, to też się cieszą.
Stosunek do Izraela i Żydów nie jest jednoznaczny. Lepiej uważać z tymi tematami. W muzeach Żydzi są przedstawiani jako oprawcy , najeźdźcy i obca kultura, a także okupant Palestyny. Podbój Izraela przez Rzymian – jako wyzwolenie mniejszości greckiej. Ale Izrael postrzegają jako kraj piękny i wart zwiedzania.
Niestety jak to bywa z popularnymi miejscami, im więcej turystów, tym bardziej ten piękne nastawienie zanika. Gdy ją zwiedzaliśmy Jordania urzekła nas otwartością ludzi, co zdecydowanie wpłynęło na odbiór tamtego wyjazdu.
Toalety: W wielu miejscach jak w Petrze mogą być z tym pewne problemy, bo jest ich mało. Zazwyczaj jak są to typ europejski, choć miejscami zdarza się turecki. Z czystością bywa różnie.
Drażliwe tematy: Przede wszystkim polityka, tak wewnętrzna jak i ogólnie w regionie. Podchodzi pod to też historia, którą czasem widzą tu inaczej niż u nas.
Turystyczny niezbędnik
Informacja turystyczna i mapy: Istnieje, ale nie działa wg norm europejskich. Biura informacji turystycznej znajdują się w wielu miejscach, można tam dostać czasem broszury i foldery reklamowe. Są też pomocni. Ale map raczej nie ma. Można też zdać się na obsługę w większości hoteli, zwłaszcza mniejszych. Są bardzo pomocni.
Istnieje jeszcze coś takiego jak policja turystyczna. W szczególności w miejscach, gdzie jest dużo turystów, specjalni funkcjonariusze chodzą i służą pomocą.
Oznaczenia i drogowskazy: Średnio. Przy większych miejscach takich jak Petra oczywiście są. Przy innych, pomijając różną transkrypcję, czasem nie ma, albo są bardzo małe, lub nie do końca adekwatne.
Gdzie szukać informacji: To dość problemowe. Większość dostępnych w Polsce przewodników łączy Jordanię z Izraelem i Palestyną, co akurat problemem nie jest. Niestety Jordania jest często opisywana po łebkach i krótko. Zostaje więc szukanie informacji na własną rękę. To co zobaczyliśmy opisaliśmy tutaj. Można posiłkować się stroną wpierającą jordańską turystykę: VisitJordan.com, oraz blogami, dla nas szczególnie istotne były (pierwszy bardziej): YuliYael, Zależna w podróży czy Gdzie wyjechać. Szczęśliwie od 2015 Jordania zaistniała turystycznie i dziś szukanie informacji nie powinno być już tak uciążliwe.
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
This website uses cookies to improve your experience while you navigate through the website. Out of these cookies, the cookies that are categorized as necessary are stored on your browser as they are essential for the working of basic functionalities of the website. We also use third-party cookies that help us analyze and understand how you use this website. These cookies will be stored in your browser only with your consent. You also have the option to opt-out of these cookies. But opting out of some of these cookies may have an effect on your browsing experience.
Necessary cookies are absolutely essential for the website to function properly. This category only includes cookies that ensures basic functionalities and security features of the website. These cookies do not store any personal information.
Any cookies that may not be particularly necessary for the website to function and is used specifically to collect user personal data via analytics, ads, other embedded contents are termed as non-necessary cookies. It is mandatory to procure user consent prior to running these cookies on your website.
