W Nowej Zelandii lubią wiszące mosty. Gdzie jest rzeka i wąwóz, tam pewnikiem będzie i wiszący most. Najdłuższy z nich znajduje się nad wąwozem Buller (Buller Gorge) i mierzy 110 metrów długości. Przejście przez niego to atrakcja płatna, ale na szczęście w pakiecie znajduje się nie tylko most. Sam wąwóz Buller jest jednak stosunkowo niewielki, choć uroczy.
Rzeka Buller
Wąwóz Buller i gorączka złota
To kolejne miejsce z cyklu
przystanków i krótkich spacerów po drodze gdzieś dalej. Jest ich na Wyspie
Południowej trochę, zresztą nie tylko tam. Dużo czasu tu naprawdę nie potrzeba,
choć oczywiście można spędzić tu prawie cały dzień. Jedyna istotna różnica w
porównaniu do wielu innych miejsc tego typu, to prywatne przedsięwzięcie.
Parkuje się za darmo, ale na tym koniec.
Most wiszący nad rzeką Buller
Okolica była w XIX wieku zajmowana przez poszukiwaczy złota, można w lesie zobaczyć pozostałości ich osadnictwa. Są tu choćby opuszczone domy poszukiwaczy. Ta historia gdzieś żyje. Jednak nie należy tego miejsca traktować jako muzeum, czy źródła wiedzy. Wtedy będziemy zawiedzeni. Owszem służy ono celom edukacyjnym, ale w trochę innym charakterze. Tu przyjeżdżają wycieczki szkolne, więc przeprowadza się tu lekcje historii w terenie. Dla dzieci ciekawsze niż siedzenie w szkolnych ławkach, ale na tym koniec. Sama nazwa rzeki i wąwozu upamiętnia Charlesa Bullera, brytyjskiego parlamentarzysty, który był też dyrektorem New Zealand Company, firmy, która wspierała kolonizację tych wysp.
Najdłuższy most wiszący w Nowej Zelandii
Spacer przez las
Po przejściu przez most mamy ścieżkę przez las. To nam się bardzo podobało, ale faktycznie to las może nie jakich wiele, acz nie wyróżniający się zbytnio. Można podejść nad brzeg rzeki. Jeśli chodzi o widoki, to jest tu pięknie, zresztą jak w wielu miejscach Nowej Zelandii. Dalej zaś mamy pozostałości po poszukiwaczach. Jakieś pojedyncze domki, jakieś stare samochody. Trochę zużytego sprzętu. Nam oczywiście najbardziej podobał się spacer między drzewami, zwłaszcza, że to dobra przerwa od jazdy samochodem. No i jak w wielu podobnych miejscach, trasa taka w sam raz na około 30-45 minutowy spacer.
Ścieżka przez las
Jet-boatem po rzece Buller
Obiekt oferuje też dodatkowe
atrakcje. Pierwsza z nich to jet-boat.
Takich motorówek jest bardzo wiele w Nowej Zelandii, tu można przepłynąć się
przez rzekę Buller. Tym razem nie skorzystaliśmy. Zresztą woda była dość
spokojna, więc chyba lepiej znaleźć bardziej wymagającą trasę. My z tego typu łodzi skorzystaliśmy w Fiordland.
Rzeka Buller
Najdłuższy most wiszący w Nowej Zelandii
Druga atrakcja to kolejka
tyrolska obok wiszącego mostu. W ten sposób także da się pokonać rzekę.
Oczywiście dodatkowo płatne.
Las nad rzeką Buller
Zdecydowanie najważniejszą atrakcją, tą która rozsławiła to miejsce, jest oczywiście wspomniany most. Przypomina trochę ten z filmu „Indiana Jones i Świątynia Zagłady”, tyle że jest metalowy. No i ludzie mają trochę problemu z wymijaniem się. Gwoli przypomnienia, ten filmowy zbudowano na Sri Lance nieopodal Kandy.
Okolice wąwozu Buller
Wąwóz Buller – dojazd
By dojechać do mostu i wąwozu trzeba z Nelson jechać drogą numer 6 na południe i szukać miejsca oznaczonego na Google jako Buller Gorge Swing Bridge za miejscowością Murchinson. Tam jest mały parking i wejście (płatne) na most.
Wąwóz Buller to kolejny z punktów, gdzie można się zatrzymać jadąc na południe, by odpocząć aktywnie od samochodu. Jednak pomimo najdłuższego mostu wiszącego, to miejsce nie wyróżnia się specjalnie od innych. Przyjemne, tylko tyle i aż tyle. Warto dodać, że dolna część wąwozu to miejsce jednego z nowozelandzkich maratonów.
Pozostałości po górnikach
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Informacje praktyczne nt. Egiptu. Egipt odwiedziliśmy i zweryfikowaliśmy w 2007 roku.
Egipt: Podstawowe informacje
Uwagi ogólne: Egipt z jednej strony to wspaniałe zabytki, ale też rozbudowane kurorty. Kiedyś był bardzo popularną destynacją wśród turystów, ale z powodu zamachów i zamieszek, trochę się to zmieniło. Próbuje wracać do łask, ale to dość trudne zadanie, ze względu na sytuację na bliskim wschodzie.
Klimat: Przewaga klimatu skrajnie suchego, zwrotnikowego. Najlepszy
okres na podróżowanie to wiosna – marzec-maj lub jesień (wrzesień-październik).
W lecie robi się gorąco. Jeśli komuś zależy bardziej na wypoczynku nad morzem
to lato też jest dobre. Przy nurkowaniu także zima.
Język: Formalnie arabski. Z zachodnich języków przede wszystkim
angielski.
Baza noclegowa: Hurghada, Taba, Sharm el Sheikh czy Dahab mają bardzo rozbudowaną bazę hotelową. Tam gdzie przybywają turyści nie ma problemu. Można szukać na Booking. Dobre oferty można też znaleźć u touroperatorów, zwłaszcza jak zależy komuś na komforcie i wypoczynku.
Egipt: Transport
Dojazd: Najlepszy sposób to samolot, zwłaszcza czartery.
Samochody i transport wewnętrzny: Do wielu miejsc można dotrzeć z lokalnymi wycieczkami, mniejszymi lub większymi. Z powodu zagrożenia terrorystycznego i zamieszek istnieją pewne restrykcje w samodzielnym poruszaniu się samochodami po kraju. Oczywiście zmieniają się one trochę w czasie (warto sobie zweryfikować). Podczas naszej wizyty, by podróżować poza miastami i ich bliskimi okolicami trzeba było być częścią konwoju ochranianego przez wojsko i policję.
Uber: Działa w najważniejszych i najbardziej turystycznych zakątkach Egiptu.
Egipt: Prawo
Wiza: Obecnie wizę najłatwiej wyrobić online na stronie: Visa2Egipy.gov.eg.
Jest to przede wszystkim formalność i opłata. Jeśli wybieramy się tylko na półwysep Synaj to można skorzystać z bezpłatnej wizy – „Sinai Only”, ważnej przez 14 dni. Tu uwaga: przepisy się niestety zmieniają. Egipt od lat zapowiada, że nie będzie można dostać wizy na lotnisku, jeśli się nie jest częścią wycieczki, tylko podróżuje samodzielnie. Przepisy te jednak ostatecznie nie zostały wprowadzone. Przez pewien czas działał też dodatkowy podatek przy przylocie. Na Synaj można się dostać od strony Izraela (Ejlat), ale warto pamiętać o tym, że choć sam Izrael nie daje pieczątek, to przejście Ejlat-Taba często jest traktowane jak wizyta w Izraelu (np. w Iranie).
Przepisy celne: Należy zwrócić szczególną uwagę na to, że zakazane jest wwożenie jakichkolwiek narkotyków, czy środków halucynogennych. Włączają w to choćby mak i niektóre leki (opiody). Zakazane jest wywożenie artefaktów archeologicznych, muszli, czy koralowców.
Prawo i obyczaje: Egipt to kraj islamski, gdzie religia odgrywa dość istotną rolę. Jednak ośrodki takie jak Sharm El Sheikh czy Hurgada rządzą się swoimi prawami, nawet podczas ramadanu. Poza tymi miastami należy zwracać szczególną uwagę na kwestie mogące gorszyć muzułmanów (np. nieodpowiedni strój kobiet itp.).
Drony: Już samo posiadanie drona wymaga licencji ministerstwa obrony. Jego używanie jest jeszcze bardziej problemowe. Drony są zakazane dla prywatnego użytku.
Piramidy egipskie
Bezpieczeństwo w Egipcie
Szczepienia wymagane: Brak. Zaleca się szczepienia na WZW A i B
oraz czerwonkę.
Choroby: Nic szczególnego. Nie licząc oczywiście słynnej klątwy faraona, czyli innej flory bakteryjnej połączonej z niskim standardem higieniczno-sanitarnym. Dobrze jest mieć ze sobą coś w stylu leku – nifuroksazyd i stosować przy pierwszych objawach zatrucia.
Bezpieczeństwo ogólne: To znów dość trudny temat, w którym nie ma jednoznacznej odpowiedzi. Owszem istnieje ryzyko zamachów terrorystycznych. Na przestrzeni wielu lat miało miejsce, odbiło się to mocno na turystyce w Egipcie i na samej gospodarce. Jeden zamach skutecznie odstrasza ludzi przez najbliższych kilka lat. Z drugiej strony rząd stara się robić wszystko, by tym zamachom zapobiegać. W kurortach jest bardzo dużo wojska i policji, plus kontrole (choć w tym wypadku jest to bardzo zmienne w czasie, skorelowane z zamachami, wtedy znów tego jest więcej, potem często zanika). Niektóre hotele przy wejściach mają zamontowane wykrywacze metali.
Drugi problem to sytuacja w
kraju. Po arabskiej wiośnie Egipt, podobnie jak wiele innych krajów w regionie,
nie uspokoił się. Sytuacja jest raczej uśpiona, co może powodować nawroty
niepokojów społecznych.
Trzecia rzecz to wspomniani naganiacze i czasem oszustwa. To ona najbardziej dotyka zwykłych przyjezdnych i trzeba mieć tego świadomość. Oni są dość nachalni i cwani. Przykładowo mogą prosić o pomoc w pisaniu listu do Polski i zapraszają w ten sposób do swojego sklepu, częstują herbatą i potem próbują emocjonalnie wymusić zakup.
Egipt: Płacenie
Waluta: Funt Egipski (EGP). Twardą walutą wciąż jest tu dolar (USD), ale również Euro. Z tym, że przelicznik w sklepach często jest identyczny – czyli 10 EUR = 10 USD. Przy obecnym kursie dolar jest więc bardziej opłacalny.
Płatności kartą i bankomaty: W dużych miastach i w kurortach
znalezienie bankomatu nie stanowi problemu. Podobnie jak płacenie kartą w
droższych miejscach. Jednak zwykle bez gotówki się nie obejdzie.
Napiwki: Bakszysz, czyli napiwki są bardzo powszechne. Wynikają wprost z kultury. Kiedyś bakszysz był rodzajem islamskiej jałmużny dla biedniejszych. Obecnie to raczej obowiązek. W wielu miejscach oczekuje się tego od turystów, czasem w dość natarczywy sposób. Praktycznie za każdą pomoc, także w hotelu.
Prąd i komunikacja w Egipcie
Internet: Jeśli nie trafimy do hotelu czy restauracji, która
udostępnia wifi, zostają kawiarenki lub zakup lokalnej karty SIM z pakietem
internetowym.
Telefony: Roaming dostępny. Zasięg telefonów w różnych częściach
kraju ograniczony.
Gniazdka elektryczne: Jak w Polsce, zazwyczaj. Czasem mogą się trafić jakieś dziwne, starsze wtyczki. W tańszych hotelach gniazdka w pokoju mogą nie być standardem.
Kultura Egiptu
Jedzenie wegetariańskie: Lokalne jedzenie bardzo podobne do innych
kuchni z regionu, więc coś się bez problemu znajdzie. W kurortach mnóstwo
zachodniego jedzenia.
Ludzie: Ludzie są tu dość mocno nastawieni na turystykę, a
wyobrażenia, że turysta to chodzący bankomat jest bardzo duża. Ilość nachalnych
naganiaczy psuje komfort odpoczynku w Egipcie. Choć rząd ma już świadomość tego
problemu, więc może to się zmieni i będzie tu można doświadczyć bardziej innej
strony, czyli arabskiej gościnności.
Egipski niezbędnik turystyczny
Oznaczenia i drogowskazy: Średnio lub słabo.
Informacja turystyczna i mapy: Podobnie jak w innych krajach arabskich, raczej nie mamy na co liczyć, ten typ promocji na miejscu jest słabo rozwinięty, ale jest dużo lokalnych biur organizujących wycieczki z kurortów. Trudno je ominąć. Jest też oficjalna strona turystyczna – Egypt.travel/pl.
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Egipt także ma swój mały Dubaj, czy Abu Zabi. Około roku 1913 Brytyjczycy poszukując ropy naftowej w Zatoce Sueskiej założyli małą osadę o nazwie Hurghada (arab. الغردقة). Początkowo zamieszkiwali ją głównie rybacy, jednak od lat 80. dzięki inwestycjom miejsce to przekształciło się w potężny ośrodek turystyczny. Jeden z największych, najchętniej odwiedzanych i najważniejszych w całym Egipcie. Choć na próżno tu szukać drapaczy chmur czy centrów biznesowych, turystyka rozwinęła się tu na bardzo wysokim poziomie, a do Hurghady przybywają rzesze odwiedzających, szukając orientalnych wakacji.
Wielkie hotele nad brzegiem Morza Czerwonego to typowy krajobraz Hurghady
Od wioski rybackiej do luksusowego kurortu
Mechanizm
jest identyczny jak w Emiratach: za sprawą pieniędzy w ciągu kilkudziesięciu
lat maleńka osada rybacka na środku niczego stała się ważnym ośrodkiem, w tym
wypadku tylko turystycznym. Mieszka tu jakieś 160 tysięcy mieszkańców, niewiele
w porównaniu z Kairem. Większość pracuje w turystyce.
Meduza na plaży
Przyznajemy,
nie lubimy takich miejsc. Średnio odnajdujemy się w kurortach, gdzie poza
hotelami i atrakcjami nie ma nic do zrobienia, jednak warto nadmienić, że to
dobre miejsce jako baza wypadowa na zwiedzenia Egiptu, przede wszystkim okolic
Luksoru czy Gizy. Praktycznie w każdym hotelu znajdziemy wycieczki do tych
miejsc, jak również wielu innych, bardziej lokalnych (o nich w tym wpisie
więcej). Z tego da się zorganizować bardzo ciekawy wyjazd do Egiptu, o ile
oczywiście lubimy grupowe wyjazdy. Choć prawda jest taka, że z bezpieczeństwem
w Egipcie bywa na przestrzeni lat różnie, więc czasem może w ogóle być problem
z zwiedzaniem najważniejszych rzeczy samodzielnie. Sytuacja w tym kraju
przypomina trochę sinusoidę, raz jest lepiej, raz gorzej.
Meczet – Hurghada
Hurghada – hotele, plaże i atrakcje
Zresztą to, co bardzo rzuca się w oczy w Hurghadzie to olbrzymia ilość służb mundurowych, także z ostrą bronią. Hurghada ma być bezpieczna i to starają się robić. Przechodząc / przejeżdżając, natkniemy się na posterunki policji czy wojska, niejednokrotnie uzbrojonych w ciężkie karabiny. Zaś do wielu hoteli trzeba wchodzić przez bramki wykrywające metale. Pomijając to, oczywiście największą uciążliwością są nachalni sprzedawcy (choć podobno rząd zamierza to trochę ograniczyć) oraz potencjalna zemsta faraona.
Wnętrze meczetu w Hurghadzie
Większość hoteli jeśli nie ma dostępu do plaży, to ma na swoim wyposażeniu basen, a także często organizują transfery do plaż. Wielu osobom to wystarcza. Zwłaszcza jak się doda opcję all-inclusive, która jest tu dość popularna. Pomijając oczywiście dalsze wycieczki (które nas przywiodły do Egiptu), warto skorzystać z oferty lokalnych biur i wypadów kilkugodzinnych. Z Hurghady będą zadowoleni też ci, którzy chcą spędzić urlop w miarę tanim, acz luksusowym miejscu. Da się tu takie rzeczy znaleźć.
Kościół koptyjski (Hurghada)
Meczety i kościoły Hurghady
Najprostsza, ale też właściwie najłatwiejsza do samodzielnej organizacji jest wyprawa po Hurghadzie. Nie należy się jednak nastawiać na zbyt wiele. To stosunkowo nowa miejscowość, bardzo turystyczna (choć nie ma takich atrakcji jak Orlando). Więc poza jednym meczetem, który można sobie zobaczyć, by doświadczyć kultury arabskiej, wiele nie zobaczymy. Jest też kościół koptyjski (stary i nowy). Natomiast jest tu kilka aquaparków i tego typu atrakcji.
Port w Hurghadzie
Rejsy i nurkowanie
Wielu
przybywa tu, by oglądać Morze Czerwone. Jedni nurkują, by podziwiać przepiękną
rafę koralową, ale najczęściej ludzie korzystają z mniej wyrafinowanych
sposobów. Czyli przede wszystkim rejsy statkami ze szklanym dnem. Pozwala to na
zobaczenie rafy bez konieczności nurkowania (a co za tym idzie nauki, ale też
oszczędza to koszty). Jeśli ktoś boi się rejsu, zawsze może skorzystać z usług
Grand Aquarium, czy Dolphin World.
Rafa koralowa – Morze Czerwone
Wyprawa na pustynię
Drugą bardzo ciekawą atrakcją jest możliwość wyjazdu na pobliskie pustynie. Tym razem bez nocowania u Beduinów, ale z możliwością poznania ich zwyczajów. Oczywiście w zależności od firmy i opcji możemy po pustyni jeździć wielbłądem, quadem, oglądać lokalne zwierzęta, udawaną wioskę, czy nawet żółwie. Beduińskie safari na Saharze to popularna rozrywka, będzie z czego wybierać, choć wszystkie są raczej podobne. Jest to jednak możliwość obcowania z lokalną kulturą, zmienioną pod turystów, ale i tak bardziej autentyczną, niż to co mamy do zobaczenia w Hurghadzie.
Sahara – wycieczka z Hurghady
No i jeszcze ważniejsze, to naprawdę łatwy sposób na zobaczenie pustyni, zwłaszcza gdy się podróżuje z dzieckiem, lub próbuje się przełamać pierwsze lody. W obu przypadkach taki wyjazd dostarczy wielu niezapomnianych wrażeń. To co było dla nas najważniejsze w wyjeździe do Hurghady, to właśnie dalsze wypady, o których pewnie kiedyś napiszemy więcej. Natomiast jeśli dobrze zapoluje się na promocję hotelu i dojazdu, to miejsce to jest idealne na bazę wypadową po Egipcie. No i odpoczynek nad Morzem Czerwonym. Zaś wakacje tu trwają praktycznie cały rok.
Wioska Beduinów na SaharzeDromadery
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Nowoczesna stolica Emiratów Arabskich – Abu Zabi (arab. أبو ظبي ale czasem spotyka się też spolszczoną nazwę z angielskiego zapisu Abu Dhabi lub Abu Dabi) rozwinęła się dopiero w drugiej połowie XX wieku. Przeobraziła się z małej wioski rybackiej w prawdziwą metropolię. Zatem podobnie jak w Dubaju, tak i tu niewiele jest starych zabytków, choć z pewnością znajdziemy kilka niesamowitych atrakcji.
Wielki Meczet Szejka Zajida w Abu Dhabi
Szpital dla sokołów
Pierwszym punktem naszego zwiedzania był Abu Dhabi Falcon Hospital, z dwóch przyczyn. Po pierwsze mieliśmy konkretną godzinę, w sam raz na przyjechanie z Dubaju, po drugie miejsce to znajduje się na obrzeżach miasta, więc najwygodniej je oglądać albo przed, albo po zwiedzaniu centrum (chyba że jest się dłużej w Abu Zabi, wtedy można tu podjechać np. taksówką). Wizyty tutaj należy rezerwować z wyprzedzeniem przez ich stronę internetową (http://www.falconhospital.com/), choć prawdopodobnie poza sezonem nie będzie problemu, gdy przyjedzie się tu od razu. Jeśli przyjedzie się samochodem, trzeba powiedzieć strażnikowi przy bramie, na którą godzinę ma się wejście. Parking jest dostępny za darmo. Szpital sokołów zaś zainteresował nas ze względu na sokolnictwo rozpowszechnione w kulturze arabskiej.
Szpital dla sokołów – Abu Dhabi
Historia szpitala
Abu Dhabi Falcon Hospital został
założony w 1999 roku pod auspicją rządu, prowadzony przez niemiecką
dyrektor-chirurg weterynarii Dr Margit
Gabriele Müller (ciekawostka: na zdjęciach z szejkiem występuje bez
nakrycia głowy). Oczywiście przedsięwzięciu patronował szejk Mohammed Bin Zayed. Szpital szybko stał
się największą tego rodzaju placówką w kraju i jedną z największych na świecie,
o międzynarodowej renomie. Przyjeżdżają (lub przylatują) tutaj sokolnicy z
całego regionu Zatoki. No, niedawno z tego grona
wykluczony został Katar.
Sokoły w szpitalu
Od
2007 roku szpital otworzył swoje podwoje dla turystów. Jeden z pracowników
oprowadza grupkę i opowiada o historii placówki, o rodzajach sokołów i ich
cenach (szokujących, bo nawet pół miliona złotych za niektóre). Pokazuje także
szpitalne sale, personel prezentuje proste zabiegi (na przykład przycinanie
pazurów). Ku naszej uciesze sokoła można przez chwilę potrzymać na ręku.
Zobaczyliśmy także wolierę, w której sokoły zmieniają upierzenie oraz klatkę z
sowami, których nie udało się zwrócić na wolność (jedna akurat nie chciała).
Oprowadzanie to daje nam jeszcze jedną rzecz: poznanie specyfiki arabskiego
sokolnictwa. Skąd się wzięło, jak się rozwijało. Można zobaczyć tu choćby
paszporty dla sokołów, poznaje się wiele ciekawostek.
W szpitalu jest możliwość potrzymania sokoła
Szpital dziś
Rocznie
ponad 11 tysięcy sokołów zostaje przyjęte na leczenie lub badania, zwłaszcza
przed sezonem polowań. Zresztą nie tylko sokołów – szpital obsługuje też dzikie
ptaki, na przykład sowy. Ptak przed każdym zabiegiem jest usypiany.
Ciekawie wyglądał proces naprawy uszkodzonych piór: szpital przechowuje
zrzucone podczas pierzenia pióra, segreguje je ze względu na podgatunek sokoła
i położenie pióra. Gdy zachodzi potrzeba, odpowiednie pióro za pomocą igły lub
wykałaczki oraz kleju uzupełnia ubytek. Większość zabiegów jest najczęściej
bardziej pielęgnacyjna, czyli odcinanie narośli na nogach, pielęgnacja szponów.
Sale szpitalne są wyposażone w sprzęt taki, jak szpitale dla ludzi. I jak
wszędzie w Emiratach, dbają tu o jakość. Zaś dodatkową atrakcją są pierzaści
pacjenci i czasem ich rodziny. Niektórzy Arabowie traktują sokoły jak dzieci i
bardzo się przejmują tymi zabiegami, to zaś jest wielce interesujący widok.
Niektóre sokoły są warte nawet 500 tysięcy PLN
Fossil’s Rock
Po sokołach pojechaliśmy na pustynię,
by zobaczyć przynajmniej część Fossil’s
Rock. To dość ciekawe formacje skalne, niestety atrakcja ta nie jest zbyt
popularna i zbyt rozpowszechniona. Trochę dzika (nam to nie przeszkadza), ale
przez to w okolicy trochę bardziej oddalone formacje są niszczone przez rozwój
miasta. Gdyby pojechać dale,j jest ich trochę więcej, no i są częściej znane
przez turystów.
Fossil’s Rock niedaleko Abu Zabi
Emirates Palace Hotel
Najbardziej luksusowy hotel na świecie znajduje się w Abu Zabi i nazywa się Emirates Palace Hotel. Gdy otwarto go w 2005 roku, zdeklasował dotychczasowego lidera luksusowych noclegów – dubajski Hotel Burj Al-Arab (ten hotel nigdy nie miał siedmiu gwiazdek, żaden tak naprawdę nie ma). Uznano, że nie wypada tego obiektu nazywać „hotelem”, ale właściwsze będzie określenie pałac. Najtańszy pokój zaczyna się od skromnych ponad 2 tysięcy złotych za dobę, ale za to do dyspozycji są limuzyny, śmigłowiec, prywatny odrzutowiec, własny kucharz, kamerdynerzy, nie wspominając o basenach, siłowniach i innych tym podobnych udogodnieniach. Hotel można zwiedzać, w dodatku za darmo. Jedyny rygor to strój. Szorty, klapki dyskwalifikują możliwość wejścia. Taki turystyczny smart casual jest jak najbardziej ok. Co ciekawe, nawet parking jest tu darmowy. Można wjechać i spokojnie zaparkować, nie ma nawet limitów godzinowych. W środku zaś robi to wrażenie.
Emirates Hotel
Ethiad Towers
Widok z Emirates Palace Hotel (od
strony frontowej, gdzie mogą przebywać turyści) olśniewa. Tu znajdują się
wieżowce – Ethiad Towers oraz trochę
dalej pałac szejka. Ethiad Towers mają oczywiście swój filmowy wkład. W serii „Szybcy i wściekli 7” pojawia się bardzo
charakterystyczna scena skakania samochodem z jednego budynku do drugiego. Choć
oczywiście większość ujęć powstała na blue
screenie.
Ethiad Towers
Wielki Meczet Szejka Zajieda
Zdecydowanie najważniejszą
atrakcją jest jednak Wielki Meczet Szejka
Zajieda, czyli budynek wyjęty niczym z „Baśni z tysiąca i jednej nocy”.
Wygląda niesamowicie, robi fenomenalne wrażenie. Jest największym meczetem w
ZEA i jednym z największych na świecie. I jest niesamowicie piękny. Jak wszystko
w Emiratach, ma dokładnie zaplanowane miejsce, tak by było go widać jak się
wjeżdża do miasta. Ma budzić podziw i to udało się osiągnąć.
Wielki Meczet Szejka Zajida w Abu Dhabi
Powstawał w latach 1996 – 2007 na
zlecenie poprzedniego prezydenta Emiratów, szejka Zajida bin Sultan Al Najiah. Wygląd Wielkiego Meczetu zainspirowany
jest rozmaitymi nurtami architektury islamskiej całego świata, z czego dla nas
najbardziej rozpoznawalne są kopuły na wzór Tadż Mahal w Indiach. Przy
projektowaniu i realizacji brali udział artyści z całego niemal świata, czego
wyraz znalazł się w zastosowanych materiałach wykończeniowych.
Wielki Meczet Szejka Zajida w Abu Zabi
Zwiedzanie meczetu
Wielki Meczet można zwiedzać z przewodnikiem. O wyznaczonej godzinie w punkcie zbiórki gromadzi się tłumek, każdy dostaje słuchawki i ruszamy za przewodnikiem. Warto wspomnieć, że zarówno wstęp do meczetu, jak i zwiedzanie, czy audioguide są bezpłatne.
Wielki Meczet Szejka Zajida jest fenomenalnie oświetlony nocą
Warto poczekać na godzinę zwiedzania z opowiadaniem, można się dowiedzieć wielu ciekawych rzeczy, co tylko wzmaga podziw. Przewodnik mówi o specjalnie wyselekcjonowanych kamieniach na posadzkę, różnobarwnych kamieniach z całego świata, który wykorzystano do wykonania kwiatowej dekoracji. Z grupą można przejść po części zwykle niedostępnej dla turystów, zbliżyć się do niszy skierowanej ku Mekce, czyli do mihrabu, przejść pod gigantycznym żyrandolem z kryształków Svarowskiego i dowiedzieć się, że dywan na posadzce nie jest łączony, ale całotkany. Pochodzi z Iranu i to największy dywan na świecie, ale w Emiratach do takich wieści zdążyliśmy już przywyknąć.
Wnętrza meczetu
Dobrze jest też wrócić do Wielkiego Meczetu jeszcze, gdy się zupełnie ściemni. Świątynia ma ciekawy system oświetlenia skorelowany z fazami księżyca (kalendarz muzułmański jest kalendarzem księżycowym). Ponadto oświetlenie imituje chmury przechodzące przed tarczą księżyca. W dzień wygląda bajkowo, ale w nocy również to coś fenomenalnego. Zaś z innych ciekawostek warto dodać, że wezwania muezina w całym Abu Zabi są połączone. Pierwsze wezwanie zawsze pochodzi z tego meczetu i jest transmitowane przez każdy minaret w całym mieście. Dopiero drugie jest lokalne. Przed meczetem zaś znajduje się sporej wielkości, darmowy parking.
Wielki Meczet Szejka Zajida
Meczet Marii
W czerwcu 2017 roku obiegła polską prasę i internet wieść, że meczet został nazwany Meczetem Marii, Matki Jezusa (w wierzeniach muzułmańskich Jezus jest jednym z proroków). Jednak zmiana wezwania dotyczyła innej świątyni, meczetu Mohammeda ibn Zajida (a więc syna Zajida bin Sultan Al Najiah, poprzedniego prezydenta ZEA). Mimo że ten meczet jest mniej ważny, to nadal jest to miły gest w stronę mniejszości chrześcijańskich w ZEA, liczących 12,5%.
Wielki Meczet Szejka Zajida
Ferrari World i tor formuły 1
W Abu Zabi jest jeszcze wiele
innych atrakcji, ze słynnym Ferrari
World na czele. Są tu także tory wyścigów formuły 1. Normalnie wstęp kosztuje, ale gdy nie ma wyścigów, to
można tam wejść i zobaczyć jak to wygląda.
Tor Formuły 1
Dzielnica muzealna
Obecnie bardzo mocno rozwija się też część związana z muzeami. Powstaje cały dystrykt, w którym będzie wiele różnych obiektów, w tym filia paryskiego Luwru (już otwarta). Jest też wioska dziedzictwa (Emirates Heritage Village). Choć podobną rzecz widzieliśmy w Dubaju.
Aldar Headquaters
Ciekawe wieżowce Abu Zabi
Warto zwrócić uwagę na budynki. W szczególności dwa bardzo charakterystyczne: okrągły Aldar HQ oraz Capital Gate, będący największą krzywą wieżą na świecie (przynajmniej na razie). W przeciwieństwie do tej w Pizie ta jednak krzywa jest celowo (na zdjęciu aż tak tego nie widać, lepiej się to ogląda z innej perspektywy). Jednak wieczorem, gdy spojrzy się na drapacze chmur, widać, jak wiele miejsca jest w nich niewykorzystane. ZEA mają pieniądze by je budować, ale jednocześnie jest tego na tyle dużo, że nikt nie wykorzystuje tej przestrzeni.
Capital Gate
Namorzyny w Abu Zabi
Podobnie jak w Dubaju tak i tu
mamy też część przyrodniczą, z lasami namorzynowymi.
Wieżowce Abu Dhabi nocą
Abu Zabi podobnie jak Dubaj
intensywnie się rozbudowuje. Choć warto zauważyć, że ruch jest tu zdecydowanie
mniejszy. Jazda samochodem przyjemniejsza, mało tego nie ma specjalnych
problemów z darmowymi parkingami. Trochę gorzej wygląda transport miejski (nie
ma metra), ale tym razem nie mieliśmy potrzeby z niego korzystać. Problemy
można mieć tylko w okolicy licznych budów, gdzie są wyznaczone objazdy.
Podobnie jak większość Emiratów jest to miasto czyste, zadbane i bezpieczne, a
wielki meczet to coś naprawdę niesamowitego.
Wnętrza Emirates Hotel
Jeśli spodobał Ci się wpis polub nas na Facebooku.
Uwagi ogólne: Nasz silny gospodarczo zachodni sąsiad. Przez lata
był uznawany za rozwinięty i wzorcowy dla nas kraj. Gospodarczo nadal chciałoby
się mieć ich problemy. Natomiast jeśli chodzi o technologię używaną codziennie,
to warto wyzbyć się kompleksów. Dawno ich wyprzedziliśmy. Organizacyjnie i
logistycznie zaś Niemcy nie są w stanie się równać ze Skandynawią czy Wielką Brytanią. A jeszcze jednym mitem wartym obalenia jest to, że dziś wschodnie
landy generalnie wyglądają lepiej niż zachodnie, bo są bardziej dofinansowane
przez ostatnie lata, przez to lepiej zadbane i nowocześniejsze, pomimo
straszących tam postkomunistycznych budowli.
Dojazd: Do części wschodniej najłatwiej dojechać albo samochodem albo autokarem. Obecnie popularny jest FlixBus (dawniej Polski Bus). Do niektórych miejsc na zachodzie wygodniejszy może być samolot. Zwłaszcza, że Monachium czy Frankfurt są dość dobrze połączone z różnymi miastami w Polsce. To huby Lufthansy.
Wiza: Schengen, wiza nie jest potrzebna.
Baza noclegowa: Z hotelami czy noclegami raczej nie ma problemu. Można szukać na Booking.
Szczepienia wymagane: Brak.
Choroby: Nic szczególnego.
Waluta: Euro (EUR).
Płatności kartą i bankomaty: W większych miastach bankomaty nie stanowią problemu. Natomiast płatności kartą, zwłaszcza kredytową, już tak. Nawet jeśli są terminale (co nie jest normą), czasem obsługują jedynie karty w niemieckich systemach. Ogólnie w Niemczech dość szybko można się przekonać, że mit nowoczesnego państwa zachodu był aktualny w latach 90. Jeśli chodzi o płatności bezgotówkowe Niemcy są daleko w tyle za Skandynawią, Wielką Brytanią, czy wieloma krajami Europy Wschodniej (z Polską na czele). Próbują to zmieniać, ale nie nadążają za nami.
Napiwki: W knajpach najczęściej oczekują, tam gdzie są kelnerzy. Preferowane są albo zostawienie 10-15%, albo zaokrąglenie kwoty w górę. W dobrym tonie jest poinformowanie kelnera, że się zostawia napiwek. Źle natomiast jest widziane zostawienie pieniędzy bez mówienia, po uregulowaniu rachunku.
Internet: W hotelach i restauracjach, czasem też w muzeach i innych
atrakcjach bez problemu znajdziemy wifi. Czasem można natknąć się też na
miejskie wifi.
Telefony: Roamingu formalnie nie ma.
Język: Niemiecki i bardzo często można natknąć się na ludzi, którzy nie chcą używać innych języków z zasady, nie z braku znajomości (która też nie jest zbyt powszechna). Nie raz na prośby przejścia na angielski spotykaliśmy się z niezrozumieniem, nie wynikającym z braku znajomości języka. Na takie przypadki jest dobra i sprawdzona sztuczka: przejście na język polski. W większości przypadków nagle okazało się, że angielski jest językiem zrozumiałym dla obu stron. A jeśli nadal okazuje się barierą, to przynajmniej pojawiają się próby przejścia na jakiś migowy.
Gniazdka elektryczne: Jak w Polsce.
Samochody i transport: Rozbudowana zarówno sieć autobusowa, kolejowa jak i samolotowa. Mają też wzorcowo rozbudowane autostrady (te od jesieni 2019 mają być płatne). Niestety Niemcy borykają się z remontami, które potrafią ciągnąć się latami, co rzuca się cieniem na pewne rzeczy. Problem tego typu widać też np. w przypadku lotniska Berlin Branderburg, którego wciąż nie udało się otworzyć.
Oznaczenia i drogowskazy: Raczej nie ma z tym problemu, to dość
dobry poziom.
Jedzenie wegetariańskie: Z tym nie będzie problemu. W części wschodniej Niemiec popularne są różne dania z ziemniaków. Zresztą bez problemu znajdziemy tu też wiele knajp z kuchniami z różnych stron świata.
Ludzie: Dość dumni, pewni siebie i często trochę zamknięci na świat. Bardzo mocno osadzeni w rutynie i niechętni do improwizacji. W zwykłych konwersacjach warto nie poruszać problemów z uchodźcami, czy krzywd wynikających z II wojny światowej. Niemcy są świadomi swojej historii, ale próbują doszukiwać się przyczyn tego stanu rzeczy w traktacie wersalskim. Z drugiej strony są dość mocno przeczuleni na punkcie rasizmu, antysemityzmu itp. Boją się wchodzić w takie dyskusje.
Bezpieczeństwo: Niby jest spokojnie, ale są dzielnice, w których należy uważać. Często to biedniejsze części, nie raz mieszkają tam imigranci. Plus dochodzą problemy ze skrajnymi islamistami, które głośnym echem odbijają się w mediach (jak choćby ciężarówki na jarmarkach wielkanocnych). Jest tego trochę, ale nie jest aż tak strasznie jak przedstawiają to media. Zachowanie zdrowego rozsądku wystarczy.
Klimat: Bardzo podobnie jak w Polsce.
Informacja turystyczna i mapy: W większych miastach znajdziemy
punkty informacji turystycznej, ale uwaga: dość mocno przestrzegają godzin
otwarcia, co powoduje, że w weekendowe wypady takie miejsca mogą być nieczynne.
Mapki często są za symboliczne 1 Euro.
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Kiedyś była to jedna wielka
„Szwajcaria na obczyźnie”. Dziś są dwie: Czeska Szwajcaria (przy niej
opisywaliśmy też genezę nazwy), jak również Saksońska Szwajcaria lub też
Saska Szwajcaria (niem. Sächsische
Schweiz) znajdująca się po niemieckiej stronie. W tej zaś takim najbardziej
przykuwającym uwagę miejscem jest skalne miasto Bastei.
Most – BasteiMost Bastei oblegany przez tłumy
Skalne Miasto Bastei
Widzieliśmy różne skalne miasta. Jedne są wydrążone w skałach, inne to twory naturalne. Bastei to właściwie ruiny dawnego zamku zbudowanego między skałami, tuż nad brzegiem Łaby. Miejsce wyjątkowo malownicze, zaś skalny most nieraz pojawia się na wielu zdjęciach w folderach reklamujących tę część Niemiec. Zresztą bardzo słusznie, jest klimatyczny i malowniczo położony. Most pochodzi z końca XIX wieku i zastąpił on wcześniejszy, drewniany most. Obecny powstał ze względu na duże zainteresowanie turystów tym miejscem.
Bastei, w tle Lilienstein
Bastei jest wyjątkowe. Tak
wizualnie, jak i organizacyjnie. To Niemcy, nie należy spodziewać się wiele do
chodzenia. Przyjeżdża się, można zostawić samochód na parkingu (ok. 1 km od samej twierdzy), ale
jeśli dla kogoś to za daleko, to kursuje tu shuttle
bus. Cała droga jest asfaltowa, idzie się po prostym, między drzewami.
Żadnych trudności. Później przechodzi się przez część do odpoczynku. Tu można
kupić jedzenie, picie, posiedzieć pod parasolkami. Ta część jest naprawdę
spora. Właściwie większa niż samo Bastei. To chyba też najtrudniejszy do
przejścia odcinek, głównie dlatego, że bywa tu tłoczono. Dopiero na koniec
przechodzi się do właściwego mostu. Dalej droga jest prosta, żadnej wspinaczki.
Saksońska Szwajcaria
Most i Zamek Neurathen
Most oczywiście jest przepiękny,
podobnie jak całe to otoczenie. Ze słynnymi mostami jest tak, że wiele osób
chce przez nie przejść, więc jest tam tłoczno, ale by je móc pooglądać we
właściwy sposób, najlepiej pójść gdzieś na bok. W Bastei jest taka możliwość:
idąc lasem po skarpie znajdziemy kilka doskonałych punktów obserwacyjnych.
Potem zostaje skalny most i konieczność przedzierania się między ludźmi.
Bastei
Ale dalej jest kolejna ciekawostka, zaczynają się przysłowiowe schody. Za mostem bowiem można zwiedzić kawałek ruin starej twierdzy – zamku Neurathen. Tu niestety teren jest nierówny (ale nie jakoś strasznie), w dodatku trzeba zapłacić dodatkowo za wejście. Efekt jest taki, że o ile na moście w słoneczny dzień jest mnóstwo ludzi, tu przy twierdzy jest bardzo luźno. Z naszej perspektywy to oczywiście plus, ale dość dobrze ukazuje tutejszą turystykę. Olbrzymia ilość ludzi w części z jedzeniem, dużo ludzi na moście, a dalej jest zdecydowanie luźniej.
Saksońska Szwajcaria
Zamek powstał w XII wieku. Sama stara twierdza została wzbogacona o broń z epoki. Ostały się tu też fragmenty cysterny, ale jeśli ktoś szuka dobrze zachowanego zamku, to nie jest to miejsce dla niego. To raczej kolejny bardzo dobry punkt do obserwowania skalnego mostu i okolic. Blisko twierdzy można też rzucić okiem na dolinę Łaby, to także fenomenalny widok.
Ruiny zamku NeurathenTrasa nad zamkiem
Park Narodowy Saksońska Szwajcaria
Podsumowując, most w Bastei jest zjawiskowo piękny, malowniczo położony i przyciąga tłumy zwiedzających. To miejsce idealne na stosunkowo krótki przystanek podczas większego wypadu do Saksonii (także weekendowego). Jednak jeśli miałby być głównym i jedynym celem, to można się trochę rozczarować. To wygląda jak na zdjęciach, tylko jest stosunkowo niewielkie. Sam Park Narodowy Saksońska Szwajcaria jest oczywiście dużo większy i można tam znaleźć inne ciekawe szlaki do trekingu po Górach Połabskich.
Widok na Łabę
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Czeska Szwajcaria, już sama nazwa budzi zaciekawienie, zwłaszcza jak się dołoży do tego czeską Niagarę. O ile ta druga nazwa jest zabiegiem marketingowym, o tyle pierwsza to już ciekawsza historia. Wszystko zaczęło się od Drezna i rekonstrukcji tamtejszej Galerii. Od 1776 pracowało tam dwóch Szwajcarów, Anton Graff i Adrian Zingg. Piękno okolicy, w szczególności piaskowców znajdujących się nad Łabą sprawiło, że nazwali tamtejszy park „Szwajcarią na obczyźnie”. Obecnie park jest podzielony pomiędzy Niemcy (Saksońska Szwajcaria) i Czechy (Park Narodowy Czeska Szwajcaria), więc istnieją dwie nazwy. Zresztą cały ten obszar, między Sudetami a Rudawami jest bardzo ciekawy i zróżnicowany w formy geologiczne.
Park Narodowy Czeska Szwajcaria
Czeska Szwajcaria i Narnia
Jednak to nie nazwa nas tu przyciągnęła, a Narnia. A dokładniej „Lew, czarownica i stara szafa” Andrew Adamsona z 2005 roku. Warto przypomnieć, że cześć zdjęć do tej adaptacji dzieła C.S. Lewisa kręcono też w Polsce. W Czeskiej Szwajcarii wykorzystano zaś zdecydowanie najbardziej znany i charakterystyczny fragment, czyli słynny łuk skalny. Brama Pravčicka (cz. Pravčická brána) pojawia się w filmie. Widzimy tam stojące dzieci, które oglądają okolice. Nikt nie wpuszczał tam młodych aktorów. Scenę faktycznie nakręcono w tym miejscu, ale ujęcia z dziećmi powstały w studiu na niebieskim ekranie. W kinie zobaczyliśmy już efekt specjalny.
Brama Pravčicka
Łuk jest zamknięty dla turystów. Nie można na niego wchodzić. To pomnik przyrody i coś, co przyciąga tu wielu odwiedzających. Z jednej strony boją się o bezpieczeństwo, z drugiej go konserwują. To że nie można na niego wejść, nie znaczy, że nie da się go obejrzeć. Wręcz przeciwnie, Czesi doskonale rozumieją, jak bardzo przyciąga on tu ciekawskich.
Sokole gniazdo
Pod bramą znajduje się dawny pałacyk, a obecnie restauracja Sokole Gniazdo (cz. Sokoli hnizdo). Tam kupuje się bilety, by wejść zarówno pod bramę, jak i na pobliską skałę, z której doskonale widać łuk. W sezonie wejście do Gniazda jest otwierane około godziny 10:00. Jak łatwo się domyśleć, szybko robią się tam kolejki i tłok.
Brama Pravčicka
Czeska Niagara
W tej samej części Parku Narodowego znajduje się trasa z tak zwaną czeską Niagarą. Wodospad trochę rozczarowuje, zwłaszcza, że jest uruchamiany przez człowieka. Trochę wody poleci z góry i tyle. Jest tam ukryta mała zapora, dzięki czemu w sezonie odwiedzający zawsze mogą zobaczyć działający wodospad. Za to mamy tu bardzo ciekawy szlak wąwozem nad wodą, który częściowo pokonujemy piechotą, a częściowo trzeba go przepłynąć łodziami. Płynie się z flisakiem, całą grupą i jest to część płatna.
Czeska Niagara
Przede wszystkim jest to wspaniały teren do górskich, leśnych wędrówek. Co pewien czas warto się zatrzymać, by pooglądać skalny krajobraz. Trasa do wodospadu zaś wiedzie przez malowniczy, rzeczny wąwóz. Najbardziej znany fragment to Edmundova soutěska, czyli Wąwóz Edmunda, czy Soutěsky Kamenice, czyli Wąwóz Kamenice.
Szlak nad wodąKamienne ludki na szlaku
Park Narodowy: Dojazd i trasy
Park Narodowy Czeska Szwajcaria (cz. Národní park České Švýcarsko) został utworzony 1 stycznia 2000 roku. Poza ciekawymi formacjami skalnymi i drzewami, występują tu również zwierzęta, najłatwiej wypatrzeć ptaki. Przy dużym szczęści podobno można nawet natknąć się tu na rysia, choć łatwiej jest zobaczyć jelenia. Łatwiej niby o ptaki, jak kruk, puchacz, pluszcz czy sokół wędrowny, ale też raczej dalej od szlaków.
Czeska SzwajcariaTunel
Bazą wypadową, z której warto zacząć spacer (w kierunku Bramy, a potem można wrócić kanionem) jest miejscowość Hřensko. Tam można spokojnie zostawić samochód (parking jest płatny) lub też wynająć nocleg. Samo wejście do parku jest darmowe, choć niektóre atrakcje są płatne (wstęp do Sokolego gniazda czy pływanie po rzece). Jedyne o czym trzeba pamiętać, to że im wcześniej przyjedziemy samochodem tym lepiej. W późniejszych godzinach czasem ciężko znaleźć miejsce do zaparkowania. Zaś jeśli mamy samochód, nocleg kilkanaście kilometrów dalej będzie tańszy i łatwiejszy do znalezienia, bo w sezonie przybywa tu naprawdę sporo ludzi.
Skały w Czeskiej Szwajcarii
Szlaków jest tu kilka. My pojechaliśmy do wsi Hřensko, tam zostawiliśmy samochód, czerwonym szlakiem udaliśmy się na Bramę, a potem do Mezni Louka. Tam zaś zielonym aż do rzeki Kamenice i wzdłuż niej żółtym do Hřenska. Na rzecze zaś był i wodospad i płynięcie łodzią. Na jeden dzień starcza, zwłaszcza jak trzeba wracać do domu. Wspinaczka w parku jest możliwa tylko w kilku wydzielonych miejscach. Mapa znajduje się także na stronie Parku, ale tylko w czeskiej wersji strony – zakładka Mapy.
Pływanie łodzią
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Nowa Zelandia ma swoją listę
istotnych miejsc turystycznych. Większość z nich ma swoją niedługą historię, są
więc jakoś rozpoznawalne i zakorzenione. Czasem jednak pojawiają się nowe,
próbują wybić, szukając własnej niszy. Tak jest z miejscowością Hokitika. Jej władze stawiają na ekoturystykę,
czyli takie zachowania, które połączą szczytny cel jakim jest ochrona przyrody,
ze zrównoważoną integracją infrastruktury dla odwiedzających. Z całą
pewnością nas by to tam nie
przyciągnęło. Za to przybyliśmy tam głównie, by zobaczyć wąwóz, jednak samo
miasteczko jest dość interesującym obiektem, by poznać kraj Kiwi.
Hokitika – pamiątka po wojnie
Ekoturystyka w Hokitika
Dlatego zaczniemy od miasteczka,
położonego na wyspie wyspie Południowej, dokładnie przy drodze, którą
jechaliśmy do Fiordland. Mieszka tu jakieś 3600 osób. Niewiele. Kiedyś miejsce
to rozwijało się dzięki gorączce złota,
dziś jak wspomnieliśmy, szuka nowego pomysłu na siebie – stąd ekoturystyka. Wystarczy pójść do Visitor’s Center. Nawet jeśli jest
akuratnie nieczynne, to znajdziemy tam wystawione foldery. Reklamują lokalne
atrakcje i imprezy. Tu zapadły nam w pamięć szczególnie dwie. Pierwsza to
parada bożonarodzeniowa, zwyczaj znanych choćby z niektórych Stanów (np. w Kalifornii). Mają ją w
grudniu, czyli tak jak powinno być. Ale w czerwcu jest uroczyste ubieranie
choinki. Czyli obchodzą Boże Narodzenie
dwa razy w roku.
Plaża w Hokitika
W Hokitice oczywiście znajdziemy też kilka miejsc, które trudno określić zrównoważoną integracją w przyrodę. Choćby centrum kiwi. Takie rzeczy występują w wielu miejscach w Nowej Zelandii, wszędzie tam, gdzie przybywa trochę więcej turystów. Czyli pawilony z lokalną fauną. Kiwi oczywiście jest złapany i trzymany po ciemku. Fotografować jest ciężko (o ile można), ale coś zobaczyć najczęściej się da. Trochę trudno nam to pogodzić z ekoturystyką, ale niech będzie. My kiwi oglądaliśmy w zoo w Auckland.
Jadeit sprowadzany z Rosji
Jadeit i nefryt
Złota dziś tutaj nie ma, ale mamy
centrum jadeitu, a właściwie
przetwórstwa, bo jak się okazało większość tych kamieni sprowadzanych jest
obecnie z Chin lub Rosji. Nie jesteśmy pewni czy tu w ogóle robią biżuterię z
tego. Jednak można udawać, że tak jest. To jest właśnie fascynujące. Ale trzeba
pamiętać, że kiedyś miasto to zawdzięczało swoją świetność kopalniom złota i
jadeitu oraz wykorzystaniu surowca drzewnego. Stąd takie centra. Swoją drogą z
dawnej świetności pozostała jeszcze jedna rzecz, na plaży można czasem znaleźć nefryty. Znalezisko można wymienić w
okolicznych warsztatach na zniżkę na jakiś wisiorek.
Miejsce do obserwowania zachodów słońca
Historia – gorączka złota i wojny światowe
Hokitikę założono podczas gorączki złota w 1864 roku. Nie jest to duże miejsce, więc trudno tu o historię. Ale ponieważ Nowa Zelandia brała udział w I wojnie światowej, to stąd także pochodzi kilku weteranów i się ich upamiętnia. Mamy tu nawet wystawione armaty. Warto zauważyć, że częściej upamiętniają właśnie udział w I wojnie, niż w II, ze względu na większy udział sił australijsko-nowozelandzkich – ANZAC.
Plaża o zachodzie
Ścisłe centrum
Jest i wieża zegarowa to największy – i raczej jedyny – zabytek w miejscowości. Wieże zegarowe w miastach są bardzo istotne w tej części świata. Są swoistą namiastką ratusza. Zresztą to samo widzieliśmy na Samoa. To dość częsty widok w krajach postkolonialnych. Oprócz tego znajdziemy w centrum kilka knajp, sklepów i małą ulicę handlową.
Zachód słońca nad Morzem Tasmana
Plaża
Jest też Morze Tasmana i plaża. Przy dobrej pogodzie to idealne miejsce do oglądania zachodu słońca. Ten najlepszy punkt jest oczywiście oznaczony. Znajduje się tu atrapa żaglowca, na który można wejść, by porobić sobie zdjęcia. Jednym z najchętniej fotografowanych obiektów jest charakterystyczny napis-instalacja: nazwa miejscowości utworzona na plaży z wyrzuconych przez morze konarów.
Wąwóz Hokitika
Kanion Hokitika
Tak jak pisaliśmy wcześniej, przyciągnęło nas tu coś innego. Nieopodal jest kanion, to on był naszym celem. Trzeba do niego dojechać i tu najwygodniejszy znów jest samochód. Parkuje się wśród drzew, później idzie przez las i dochodzi do właściwego celu. Jak w kilku innych podobnych miejscach, trasa nie jest długa. Całość zajmuje gdzieś trochę ponad pół godziny. Jakby ktoś chciał dłuższy i ciekawszy wąwóz do trekkingu to polecamy Samarię.
Las koło wąwozu
Podczas leśnych spacerów warto
przyjrzeć się bliżej szacie roślinnej. A ta zachwyca swoim bogactwem: można
dostrzec przynajmniej kilka rodzajów paproci, pnie drzew są porośnięte mchami,
porostami, oplecione wijącymi się pnączami, z gałęzi zwisają grube liany. A
wszystko to spaja cudowny, słodko – orzeźwiający zapach. Esencja Nowej Zelandii
w pełnej krasie.
Most wiszący
No i główny cel. Turkusowy kolor rzeki w wąwozie nieopodal miejscowości Hokitika to nie efekt Photoshopa lub filtrów fotograficznych, ale szczególnych warunków geologicznych. Wapienne osady rozpuszczone w wodzie oraz szare dno załamują promienie światła i dają wrażanie pięknego koloru. Woda nabrana do naczynia lub w płytkiej kałuży jest mętno-biała. Jest to niedługi spacer, ale jakie piękne widoki.
Rzeka
Wąwóz jest bez wątpienia miejscem, w którym warto się zatrzymać, jadąc tą częścią Nowej Zelandii. Myśmy nocowali w Hokitice, bardziej z powodów logistycznych niż jakichkolwiek innych.
Kolorowa rzeka
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
Informacje praktyczne nt. Korei
Południowej. Zweryfikowane ostatnio w kwietniu 2018.
Uwagi ogólne: Mały, acz znany kraj między Japonią i Chinami, tygrys
azjatycki, silny gospodarczo i technologicznie. Jednocześnie to zdecydowanie
małe Chiny.
Dojazd: Właściwie tylko samolot. LOT ma dość dobre połączenia, ale
czasem taniej jest korzystając z innych linii (Air France, czy China Air).
Wiza: Turystyczną uzyskuje się po przylocie. Raczej formalność. Nic
nie jest nawet wbijane do paszportu, dostaje się tylko karteczkę, którą trzeba
pokazać przy wylocie. Zgubienie jej jednak nie skutkuje żadnymi problemami.
Przepisy celne: Nic szczególnego, nie wolno wwozić produktów
roślinnych i pochodzenia zwierzęcego, co jest częstym przepisem poza Unią
Europejską.
Baza noclegowa: Rozbudowana. Hotele bez problemu można znaleźć np.
przez Booking.com.
Szczepienia wymagane: Brak. Dobrze jest odświeżyć WZW i powtórzyć
szczepienia z okresu dzieciństwa. Ze względu na zarażenie japońskim zapaleniem
mózgu na obszarach wiejskich od maja do października, należy rozważyć
szczepienie. Nie jest ono jednak obowiązkowe.
Choroby: Podobnie jak w Japonii, na niektórych obszarach, głównie
wiejskich, może występować roznoszone przez komary japońskie zapalenie mózgu.
Ryzyko zarażenia istnieje od maja do października. W Korei Południowej na
niektórych obszarach wiejskich występuje także malaria, w tym w popularnej
wśród turystów prowincji Icheon i Strefie Zdemilitaryzowanej. Ryzyko zarażenia
występuje od marca do grudnia, należy rozważyć przyjmowanie profilaktyki
antymalarycznej.
Waluta: Won (KRW).
Płatności kartą i bankomaty: Płatności kartą dość powszechne, także
w różnych atrakcjach turystycznych. Bankomaty również powszechne.
Napiwki: Nie jest to ani praktykowane, ani dobrze widziane.
Internet: Problemu nie ma. Można wynająć na lotnisku przenośny
router i mieć wifi w każdym miejscu kraju.
Język: Koreański. Angielski w powszechnym użyciu, choć niekiedy ze
specyficzną wymową.
Gniazdka elektryczne: Jak w Polsce.
Samochody i transport: Transport po Korei jest dość dobrze
zorganizowany. Bez problemu można korzystać z lokalnych pociągów lub autobusów.
Oznaczenia i drogowskazy: Zawsze także z angielską wersją.
Oznaczenia bardzo dobre.
Jedzenie wegetariańskie: Kuchnia koreańska jest bardzo różnorodna.
Bez problemu można znaleźć jakieś lokalne placki ziemniaczane czy danie z ryżu
bez mięsa i ryb. Koreańczycy jedzą bardzo dużo, więc porcje są tu całkiem
spore, a dodatkowo możemy dostać wiele interesujących przystawek.
Ludzie: Otwarci, wchodzący łatwo w interakcję. Bardziej
przypominają w obyciu Chińczyków.
Prawo i obyczaje: Nic szczególnego.
Bezpieczeństwo: O ile normalnie jest to dość bezpieczny kraj, o
tyle cały czas formalnie znajduje się w stanie wojny z Koreą Północną.
Zagrożenie jest widoczne i przypominane. Stacje metra w Seulu są wyposażone w
maski gazowe, pełnią też rolę schronów.
Klimat: W południowej części kraju podzwrotnikowy, w środkowej i północnej umiarkowanie ciepły, na to nakłada się klimat monsunowy. Pod koniec lata wybrzeże nawiedzają tajfuny. Najlepszy okres na zwiedzanie to kwiecień – październik.
Informacja turystyczna i mapy: Nie jest tak dobrze zorganizowana jak w Japonii, ale wciąż stosunkowo dobrze. Na szczególną uwagę zasługują wolontariusze, którzy przebrani w stroje ludowe chodzą i opowiadają o swoim kraju. W Seulu bardzo łatwo znaleźć takiego darmowego przewodnika. Z mapkami turystycznymi jest trochę gorzej, ale również w centrach informacji można znaleźć darmowe przewodniki, a w nich mapy.
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
W dniu 27. kwietnia 2018 roku odbyły się przełomowe rozmowy pokojowe przywódców Korei Północnej i Południowej. Wydarzenie to miało miejsce w miejscowości Panmundżom, położonej w Koreańskiej Strefie Zdemilitaryzowanej, dokładnie na linii demarkacyjnej dzielącej obie Koree. Spotkanie przeprowadzono w specjalnie pod takie zdarzenie przygotowanym budynku dokładnie na granicy. Wioska Panmundżom i cały kompleks dyplomatyczny jest specjalną atrakcją turystyczną dla odwiedzających Koreę Południową. To miał być cel naszej wycieczki, jednakże nasz pobyt w Korei zbiegł się w czasie z historycznymi rozmowami i nikt nie był wpuszczany do Panmundżom. W zamian pojechaliśmy w inny punkt DMZ (Demilitarized Zone), może nie tak ważny politycznie, ale to przecież nadal ta sama strefa. Ważne jest to, że pojedynczy turyści nie mogą tak łatwo dostać się do DMZ, najpewniej było wykupić wycieczkę, która zabrała nas spod hotelu w Seulu, pokazała kilka atrakcji i odstawiła z powrotem do stolicy.
Monument w DMZ
DMZ
Koreańska Strefa Zdemilitaryzowana powstała w 1953 roku na mocy
porozumienia z Panmundżom o zawieszeniu działań wojennych podczas wojny
koreańskiej (która do tej pory formalnie nie jest zakończona). Opadła tak zwana
bambusowa kurtyna, która podzieliła
Półwysep Koreański na komunistyczną Koreę Północną i demokratyczną Koreę
Południową. Na mocy tegoż porozumienia powstała też łączona strefa
bezpieczeństwa – Joint Security Area
(JSA) w Panmundżom, gdzie do dziś odbywają się wszelkie negocjacje między
wrogimi dotychczas krajami.
DMZ – Imjingak Park
Linia demarkacyjna przebiega mniej więcej na wysokości 38 równoleżnika północnego i jest położona pośrodku szerokiej na 4 kilometry szerokości strefy zdemilitaryzowanej. Rola tej strefy to ograniczenie fizycznego i wzrokowego kontaktu pomiędzy Koreami, choć nie zapobiegła aktom agresji i incydentom. Wynika to z tego, że – o ironio – po obu stronach strefy zdemilitaryzowanej znajduje się najsilniej zmilitaryzowany obszar świata, w którym stacjonują milionowe wojska, w pogotowiu czeka broń nuklearna, biologiczna, chemiczna i konwencjonalna oraz środki do jej przenoszenia. Sama DMZ jest zaś największym polem minowym na świecie.
I tutaj uwaga. Większość zdjęć płotów z drutem kolczastym i wieżyczkami strażniczymi przedstawia ogrodzenie DMZ, nie zaś samej granicy. Wjazd do DMZ to przejście z kontrolą, podobne do przejść granicznych. Ma to na celu kontrolę ruchu osób do strefy.
Stara kolej w Imjingak Park
Imjingak Park i tunele
Pierwszym przystankiem naszej
wycieczki był Imjingak Park,
położony 7 kilometrów
od wjazdu do strefy zdemilitaryzowanej. Park ten założono w 1972 roku z myślą o
przyszłym zjednoczeniu. Te nadzieje na zjednoczenie są bardzo wyraźnie
dostrzegalne w DMZ. W parku znajduje się pomnik, wystawa ze zdjęciami, fragment
płotu z drutem kolczastym z zawieszonymi kolorowymi intencjami.
Most w DMZ
Ciekawym eksponatem jest lokomotywa używana podczas wojny koreańskiej i Most Wolności, zbudowany w 1953 roku dla umożliwienia powrotu do Korei Południowej ponad 12 tysiącom jeńcom wojennym. Imjingak Park jest o tyle popularnym wśród turystów miejscem, że nie potrzeba zorganizowanej wycieczki, by móc tutaj przyjechać. Inaczej jest z wjazdem do reszty DMZ.
Okolice wejścia do 3 tunelu
Ciekawym punktem naszej wycieczki
w Koreańskiej Strefie Zdemilitaryzowanej jest wejście do 3. tunelu. Otóż w latach 70. w DMZ odkryto kilka tuneli, których
orientacja i budowa wskazywała, że są dziełem Korei Północnej. Jasne stało się,
że Północ planowała inwazję i tunele miały służyć do szybkiego i niezauważonego
przerzucenia wojsk. Reżim zaprzeczył, jakoby wiedział cokolwiek o istnieniu
tych tuneli, potem stwierdził, że są to kopalnie węgla. Szkopuł w tym, że w
żadnym z nich nie odkryto śladów węgla, za to
czarną farbę, która miała imitować żyłę antracytu.
Instalacja artystyczna nowołująca do pojednania
Tunele agresji
Trzeci tunel został odkryty w 1978 roku na podstawie wskazań sejsmografu, który zarejestrował podziemną eksplozję i informacji przekazanych od dezertera z Północy. Ten nieukończony tunel znajduje się zaledwie 44 kilometry od Seulu, położony jest na głębokości 73 metrów i liczy prawie 2 kilometry długości, niecałe dwa wysokości i tyle samo szerokości. Rzekomo miał przepustowość 30 tysięcy żołnierzy z lekką bronią na godzinę. Cel ataku był oczywisty – stolica Korei Południowej.
Zaminowany fragment DMZ
Do tej pory odnaleziono cztery tunele agresji (nazwa nadana przez rząd Południa), ale uważa się, że jest ich jeszcze nawet około dwudziestu. Trzeci tunel jest dostępny dla zwiedzających. Schodzi się w dół i dochodzi o pierwszej z trzech betonowych ścian, które oznaczają linię demarkacyjną. Niestety wewnątrz nie można robić zdjęć. No i jak w innych miejscach strefy ludzie jakoś się rozchodzą, tu jest naprawdę tłoczno.
Obserwatorium Dora
Obserwując Koreę Północną
Główną „atrakcją” DMZ jest obserwatorium Dora. Z platformy
widokowej można przez lunetę popatrzeć na Koreę Północną. Widoczne są wieże
strażnicze po północnej stronie DMZ, „most bez powrotu”, którym wymieniano
jeńców wojennych i agentów (prawie jak w Poczdamie), miasto Kijŏng-dong – „peace village” i wielki maszt z flagą.
Trzeba przyznać, że to dziwne uczucie podglądać inny kraj przez lunetę, jakby
to był jakiś zupełnie inny świat.
Ludzie spoglądający na Koreę Północną
Najciekawszym widokiem jest Kijŏng-dong, miejscowość znana jako
Wioska Pokoju. Jest to jedna z dwóch wsi, które mogły pozostać po północnej
strony DMZ. Oficjalnie jest zamieszkana przez 200 rodzin, działają w niej
oświata i służba zdrowia. Kijŏng-dong powstała w 1950 roku dużym nakładem kosztów: budynki są nowoczesne, betonowe,
zelektryfikowane – rzadkość na koreańskiej wsi w latach 50. Celem wybudowania
wioski miała być propaganda pokazująca świetne warunki życia w komunistycznym
państwie i zachęcając niezadowolonych mieszkańców i żołnierzy Południa do
przechodzenia na stronę Północną. Decyzję miały ułatwić komunikaty nadawane
przez megafony umieszczone na budynkach.
Granica koreańska
Oględziny przeprowadzone przez nowoczesne lunety wykazały jednak, że większość z tych jaskrawo pomalowanych budynków to tylko fasady – pozbawione wewnętrznej zabudowy, w tym pięter, czy szyb w oknach. Nieliczni mieszkańcy to najpewniej żołnierze. Kijŏng-dong okazuje się być potiomkinowską wioską, niezamieszkaną wydmuszką, fake-city. Na zbliżeniu można wypatrzyć zarys pomnika Kim Ir Sena. Widać także wysoki na 160 metrów masz z flagą Korei Północnej. Jest to 4. najwyższy maszt z flagą na świecie (pierwszy i drugi jest naprzemiennie to w Baku, to w Duszanbe). Powstał jako odpowiedź na zbudowanie przez Koreę Południową 98-metrowego masztu z ich flagą. Na placówkach wartowniczych po północnej stronie Koreańskiej Strefy Zdemilitaryzowanej wyraźnie widać flagi komunistycznego państwa.
Oglądanie Korei Północnej
Stacja Dorasan
Naszym ostatnim punktem programu w Koreańskiej Strefie Zdemilitaryzowanej jest stacja kolejowa Dorasan. To symbol wciąż żywych nadziei na zjednoczenie Półwyspu Koreańskiego. Pierwsza linia, która łączy Seul z tą położoną tuż pod DMZ stacją, została otwarta w 2002 roku. Pięć lat później, w grudniu 2007 roku otwarto połączenie z Północą. Na mocy obopólnych porozumień, pociąg z Południa przyjeżdżał do północnokoreańskiej Strefy Przemysłowej Kaesong przywożąc tam surowce, a odbierając przetworzone produkty. Miał to być początek wymiany handlowej, technologicznej i wsparcia gospodarki komunistycznego kraju. W zamierzeniu pociąg miał kiedyś kursować do stolic Korei Północnej – P’yŏngyang (Pjongjang, dawniej Phenian). Taka informacja zresztą wisi na symbolicznej tablicy.
Stacja Dorasan
Niestety, pociąg nie pojeździł długo. Stosunki na Półwyspie uległy zaostrzeniu już w 2008 roku – Północ oskarżyła sąsiada o prowokacyjną politykę i wkrótce rozpoczęły się prace nad bronią nuklearną i rakietami balistycznymi. Jednocześnie w demokracji wybrano rząd nieskory do otwartej polityki wobec reżimu. Stacja, niecały rok wcześniej szumnie otwarta z udziałem amerykańskiego prezydenta George’a Busha, obecnie obsługuje jedynie ruch turystyczny z Seulu.
Linia kolejowa
Panmundżon
Tak
jak pisaliśmy na początku, wstępnie mieliśmy trochę większe plany na tę strefę,
wliczając to słynną wioskę Panmundżom. Podobno JSA jest jeszcze
ciekawsza. Nie zawsze jednak udaje się wszystko zgrać, zwłaszcza gdy pojawiają
się czynniki zewnętrzne. Rozmowy pokojowe to i tak lepsza sytuacja, niż nagłe
zaostrzenie konfliktu. Sama DMZ to bardzo interesujące miejsce, w pewien sposób
przerażające, w pewien niezwykłe. Zaś wycieczka (korzystaliśmy z usług V VIP
Travel) daje jeszcze ciekawą możliwość
dopytywania o szczegóły koreańskiego przewodnika. Koreańczycy nie przejmują się
swoim angielskim, mówią dość dużo, tak jak potrafią. Nasza przewodniczka dodała
do wyprawy trochę własnych przeżyć, gdyż jej rodzina pochodzi z Północy, więc
marzenie o zjednoczeniu Korei i zobaczeniu domu przodków to dla niej coś
istotnego. Dodatkowo miała wiele interesujących historii o stosunkach
koreańskich, szpiegach, dezerterach, czy różnicach w języku.
Wieża obserwacyjna
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.
