Morze Martwe (and. Dead Sea, hebr. יָם הַ‏‏מֶ‏ּ‏לַ‏ח, arab. ألبَحْر ألمَيّت) Morze to wielkie słowo. W tym wypadku właściwie to chyba bardziej jezioro, ale z pewnością martwe. Co prawda wokół latają nieliczne ptaki, niektóre z nich nawet pływają po tej wodzie, ale właściwie nic tu nie żyje. Przynajmniej nic dostrzegalnego okiem. Swoją drogą nazwy oryginalne raczej określają to mianem morza soli. Poza dużym zasoleniem jest to także słynna depresja. Lustro wody znajduje się na głębokości ok. 430 m pod poziomem morza, a sama kryptodepresja jest prawdopodobnie trzecią najgłębszą na świecie i ma jakieś 735 lub 817 m głębokości (źródła prezentują różne wartości).

Morze Martwe – czego się spodziewać

Nie należę do osób, które mogą wiele powiedzieć o plażowaniu. Prawdę mówiąc zawsze mi na to brakuje czasu. W przypadku Morza Martwego jednak warto sobie ten czas, przynajmniej raz, zorganizować. Głównie ze względu na specyfikę tego miejsca. Ogromne zasolenie sprawia, że jest to niezapomniane przeżycie. Pewnie słyszeliście, czytaliście lub widzieliście gdzieś wiele historii o tym, że nie da się tu pływać, ale też utonąć. Cóż, właściwie obie są prawdziwe. Wypór jest tu tak wielki, że właściwie ciężko się chodzi. Lepiej leżeć, co przychodzi naturalne i tylko się odpychać lekko rękoma. Nic dziwnego, że wiele osób kładzie się na wodzie i robi zdjęcie czytając gazetę.

Prawdziwe pływanie jest naprawdę problematyczne, choć zdecydowanie bardziej dla osób kąpiących się z nami. Tu obowiązuje jedna zasada: zero chlapania. Woda jest tak słona, że gdy wpadnie w okolice ust, nosa czy oczu, odczuwa się to dość mocno. Może nie boleśnie, ale z pewnością nie jest to przyjemne uczucie. Tam gdzie my się kąpaliśmy, były prysznice ratunkowe na brzegu ze zwykła wodą, by w razie czego się przemyć. Ulga jest, ale wpierw trzeba swoje wycierpieć. Lepiej więc nie ryzykować.

W niektórych miejscach poza kąpielą w wodzie znajduje się też błoto. Można się nim natrzeć. Ma też lecznice właściwości, ale liczy się przecież zabawa. To błoto można zmyć w morzu, zanurzając się w nim w miarę możliwości. Oczywiście bez nurkowania. Z soli i błota robi się wiele kosmetyków, podobno dobrze działają na skórę. Zasolenie powoduje też, że w praktyce żyją tu jedynie bakterie i pewne organizmy jednokomórkowe. Nie ma sprzyjających warunków do życia dla większych zwierząt.

Jordania czy Izrael/Palestyna?

W Jordanii plaże wokół Morza Martwego znajdują się w miejscu określanym mianem Amman Beach. Co prawda bliżej im do Madaby niż Ammanu, ale nazwa jest chwytliwa. Wokół znajduje się też sporo hoteli. Można sobie spokojnie podjechać pod jedną z takich plaż, zapłacić za wejście i posiedzieć. Kosztuje to średnio 20 JOD, niestety nie zawsze w cenę są wliczone prysznice przy wyjściu, a na tym lepiej nie oszczędzać: niezmyta sól może poważnie podrażnić skórę.

W Palestynie takim słynnym dużym ośrodkiem jest Kalia Beach. Ceny i godziny otwarcia można sprawdzić na są stronie plaży, ale kwotowo są zdecydowanie lepsze niż w Jordanii. W Izraelu natomiast już trochę bardziej na południu jest Ein Bokek Beach. Swego czasu płatny był tam tylko parking, plaża darmowa. Natomiast nie był to już główny akwen Morza Martwego.

Pływanie w Morzu Martwym, czy warto?

Przyznajemy, jeśli chodzi o powtórkę w Jordanii to ceny (i czas) trochę nas odstraszyły. Zwłaszcza, że Morze Martwe zaliczyliśmy od strony Palestyny/Izraela. Dwie-trzy godziny wystarczyły nam, by się pobawić tym miejscem. I to faktycznie jest niezapomniane i nietypowe przeżycie.

Przy trasie jest też wiele „dzikich” zejść. Jednak lepiej z nich nie korzystać. Raz nie będzie się potem jak przemyć z soli, co będzie bardzo potrzebne, a dwa ze względu na skały i błoto może to być niebezpieczne. Błoto może utrudnić wyjście, a skał, nie zawsze widać, można się zwyczajnie na coś nadziać. Niemniej jednak mając możliwość, warto spróbować się tu zanurzyć, nawet jeśli będzie to trochę kosztowało. Te wszystkie opowieści i filmy dokumentalne o niezwykłości tego miejsca są prawdziwe. Ale w tym wypadku chyba lepiej być tym niewiernym Tomaszem i sprawdzić wyporność empirycznie.

Szlak jordański
	Morze Martwe
Szlak izraelski
	Morze Martwe
Szlak palestyński
	Morze Martwe

Miasto

Kordoba, czyli Volantis z „Gry o tron”

2 marca 2016 LT & NT

Andaluzja to miejsce nakładania się kultur. Iberyjczycy i Maurowie zostawili po sobie trwały ślad także w Kordobie (hiszp. Córdoba). Ale nie tylko oni. Kordoba przyciągnęła też twórców z HBO. Jednym z ciekawszych, z filmowego punktu widzenia, zabytków miasta jest stary most Puente Romano, pochodzący z czasów rzymskich. Przeprawę przez rzekę Gwadalkiwir pierwotnie wybudowano jeszcze za czasów Cezara Augusta. Wiele razy ją przebudowywano, ale do dziś jest to most szesnastołukowy. Czyli mniej więcej taki, jakim zbudowali go Rzymianie.

Kordoba zwiedzanie: Mostrz Rzymski — Kordoba, zwiedzanie warto zacząć od okolic Mostu Rzymskiego, na którym filmowcy wykreowali Volantis (za pomocą grafiki komputerowej)

Kordoba, Rzymski Most, Volantis i GOT

Rzymski Most jest widoczny w „Grze o tron”, choć oczywiście w dość mocno zmienionej formie. Zachowały się łuki i sama przeprawa, ale komputerowo dołożono całą nadbudowę. W ten sposób powstało miasto Volantis ze swoim Długim Mostem. Filmowcy z HBO kręcili tu zdjęcia w październiku 2014. Oczywiście zamknięto tę przeprawę na czas zdjęć. Nie stanowi to problemu, gdyż obecnie most jest używany jedynie przez pieszych (ew. rowerzystów), a jednocześnie tamten okres roku nie był też sezonem turystycznym.

Volantis i Długi Most w „Grze o tron” (HBO). Dolna część to stary most rzymski w Kordobie, górna grafika komputerowa.

Volantis pojawiło się w piątym sezonie serialu, a także w powieści „Taniec ze Smokami” George’a R.R. Martina. W obu wersjach przebywał tu Tyrion Lannister, acz w trochę odmiennym towarzystwie i ciut innych okolicznościach. Sezon piąty „Gry o tron” to pierwszy, w którym ekipa HBO zawitała do Hiszpanii i odwiedzili kilka bardzo ciekawych miejsc w Andaluzji. W szóstym sezonie ukazano jeszcze więcej Hiszpanii. Ekipa ponownie wróciła też do Kordoby. Książkowy, a co za tym idzie serialowy Długi Most jest wprost inspirowany mostem we Florencji.

Kordoba — Widok na Kordobę z Mostu Rzymskiego

Samo Volantis w serialu jak i w książkach jest wspominane wcześniej. Dodana w serialu postać Talisy Maegyr (potem Stark) właśnie pochodzi z tego miasta. Nic dziwnego, że w końcu ukazano też słynny długi most. Wzbogaca to narrację świata przedstawionego.

Warto dodać, że w lutym podczas rozdania 14. nagród Visual Effects Society twórcy „Gry o tron” dostali nagrodę za wykreowane środowisko w serialu, właśnie za Volantis.

Katedromeczet - Mezquita (Kordoba) — Katedromeczet, czyli Mezquita (Kordoba), zdecydowanie najważniejszy zabytek w mieście

Inne atrakcje Kordoby: Katedra i meczet

Będąc w Kordobie warto też zwrócić uwagę na kilka innych miejsc. Przede wszystkim interesująca jest Mezquita. To katedro-meczet. W swojej historii świątynia ta była zarówno meczetem (budowa zaczęła się w 786 i wykorzystano tu pozostałości po kościele św. Wincentego Męczennika) jak i kościołem chrześcijańskim, przez pewien okres prawie jednocześnie. Był to jeden z największych meczetów, zaś po rekonkwiście chciano tę budowlę zniszczyć. Ocalała właśnie dlatego, że zamieniono ją na kościół. Obecnie jest to katedra, ale ślad po islamie został bardzo widoczny. To sprawia, że jest to szalenie interesująca budowla i piękny element nakładania się dwóch kultur. Mezquita jest swoistą odwrotnością Hagii Sofii w Istambule, tam ostateczny kształt nadali muzułmanie. Tu w przypadku chrześcijan o tyle intrygujące jest to, że zdobienia islamskie pozostały i nadal są istotną, integralną częścią czynnej świątyni. Kordoba w ciekawy sposób łączy historię hiszpańską, rzymską i islamską (Kalifat Kordoby) oraz żydowską społeczność, to właśnie widać w centrum.

Zamek w centrum Kordoby

Jak wiele szanujących się miast Hiszpanii, Kordoba może pochwalić się też zamkiem, czyli po tutejszemu Alkazarem. Ten też pierwotnie został zbudowany przez władców muzułmańskich, Umajjadów. Jednak niestety ich wpływ obecnie nie jest już tak dostrzegalny. Widać wiele elementów późniejszych.

Dzielnica żydowska

W Kordobie widoczny jest też wpływ jeszcze jednej kultury, żydowskiej. Część starego miasta to tak zwana Juderia, czyli dzielnica żydowska. Zwiedzić można choćby synagogę, o ile nie będzie tam zbyt dużo chętnych (zwłaszcza wycieczek). A przede wszystkim spokojnie da się pochodzić wąskimi alejkami, co najwyżej przeciskając się przez kolejnych turystów.

Kordoba: Muzeum walk byków

Miejscem mało obleganym, ale chyba dość istotnym dla poznania Hiszpanii jest muzeum walk byków. Nie jest ani największe, ani najbardziej znane w kraju, co jednak sprawia, że zainteresowanie nim jest też mniejsze. Pozwala wejść dość mocno zarówno w romantyczną historię korridy, jak i jej praktyczne aspekty, acz bez przelewu krwi. Z pewnością nie odda to emocji towarzyszących takiemu widowisku, ale z drugiej strony chyba skutecznie pozbawia je pewnej magii.

W Kordobie, podobnie jak w innych miastach w Hiszpanii, są podziemne parkingi, praktycznie w samym centrum. Płatne, ale bardzo wygodne. W sam raz na jednodniowy wypad. Most jest praktycznie w samym centrum, naprzeciwko katedro-meczetu, więc jest dość łatwy do zwiedzenia. Centrum miasta jest wpisane na listę UNESCO.

Podróżując szlakiem filmowym dalej pozostaniemy przy „Grze o tron”, ale następnym razem przeniesiemy się na Maltę. A do Hiszpanii jeszcze wrócimy i to z „Grą o tron”.

Jeśli podobał Ci się ten wpis, polub nas na Facebooku.

Szlak hiszpański
	Kordoba
Szlak filmowy
	Kordoba („Gra o tron”)

Natura

Wadi Mujib, kanioning w Jordanii

24 lutego 2016 LT & NT

Rezerwatów w Jordanii jest wiele i są całkiem spore. Niektóre z nich jak Wadi Mujib (inne nazwy/transkrypcje: Wadi al-Maudżib, Wadi al-Mudżib, Arnon, arab. العربية) mają kilka wejść, na tyle od siebie od siebie odległych, że trudno jest ogarnąć całość rezerwatu. Mało tego różnią się między sobą, więc są praktycznie innymi miejscami do zwiedzania. Właśnie takie jest Wadi Mujib. Z jednej strony to kolejny, spory rezerwat przyrody, piękny i wspaniały, z drugiej niezapomniana przygoda. Taki kanioning w wersji light.

Wadi Mujib: dojazd

Wadi Mujib można eksplorować w zdecydowanie bardziej niecodzienny sposób. Istnieje małe wejście od strony Morza Martwego. Jadąc wzdłuż wybrzeża na południe dość trudno zauważyć wjazd. Jest on stosunkowo słabo oznaczone, więc gdybyśmy go nie szukali, prawdopodobnie przejechalibyśmy dalej. Może zmieni się to za jakiś czas, gdyż podczas naszej wizyty trwała tam budowa kas i Centrum wizytowego z prawdziwego zdarzenia.

A co takiego niesamowitego jest w Wadi Mujib? Przede wszystkim skały, wąwóz i rzeka, która wpada do Morza Martwego. Czyli innymi słowy płacimy za to, by móc się pomoczyć w wodzie zwiedzając wąwóz. Tam się nie da przejść suchą stopą.

Część trasy w kanionie pokonuje się idąc w wodzie

Kanioning w Jordanii

Obecnie w Wadi Mujib nie ma zbyt wielu turystów, więc nie ma też problemów z parkowaniem. Przed wejściem warto się odpowiednio przygotować, i wziąć strój taki, jaki chcemy zamoczyć. To nie muszą być kąpielówki, wręcz przeciwnie. Będziemy wspinać się po skałach, tyle że na mokro. O tym należy pamiętać, także w kwestii wyboru obuwia – klapki odpadają. Wszystkie istotne rzeczy zostawiamy w depozycie. Dostajemy też kapok, który trzeba mieć bezwzględnie na sobie. Wypożyczyliśmy też wodoodporny plecak. Od razu zostaliśmy poinstruowani jak go używać. Tam też schowaliśmy aparat, by nie zamókł. W dodatku ten zapasowy, główny został w depozycie.

Istnieje możliwość wynajęcia sobie przewodnika. Myśmy się nie zdecydowali. Błędnie założyliśmy, że przewodnik nada nam tempo i będzie nam opowiadał. Chcieli się delektować okolicą. Nie mówiąc już o dodatkowych kosztach. Problem tkwi w tym, że niektórzy z przewodników słabo mówią po angielsku. Ale ich zadaniem wcale nie jest opowiadanie, a przeprowadzenie turystów. Tak, miejscami jest ciężko.

Czego się spodziewać w Wadi al-Maudżib?

Wadi Mujib zaczyna się interesująco już przy samym wejściu, gdzie po drabince musimy wejść do wody i przepłynąć kawałek. Są tam liny asekuracyjne. Nurt nie jest silny, ale trzeba umieć pływać choć trochę. Czyli od początku jesteśmy cali mokrzy. Potem zazwyczaj łatwiej, po prostu się idzie i podziwia, często po kolana w wodzie. Ale oprócz oglądania, co chwilę mamy mokre skałki, które trzeba pokonać. Do wielu z nich są przymocowane liny, ale nie do wszystkich. Co gorsza, trudniejsze podejścia nie są oznaczone. Nie ma żadnej pomocy, więc nawet jeśli są liny, trzeba wpierw samemu dojść, gdzie najlepiej postawić nogi. Jednak, gdy część skał jest pod wodą, jest to dość trudne zadanie. Do pokonania, ale to raczej wymagająca przygoda. Nam ostatecznie pomógł przewodnik z innej grupy.

Wadi Mujib, zwiedzanie polega na przedzieraniu się przez rzekę

Nie zmienia to faktu, że Wadi Mujib nie jest najłatwiejszym szlakiem do przejścia. Bardzo łatwo tam o wypadek, zwłaszcza, gdy nie ma się dobrego obuwia. A brak osób, które by pilnowały sprawia, że mimo wszystko warto się dwa razy zastanowić nad przewodnikiem.

Jeszcze jednym niebezpieczeństwem jest woda. Nie jest ona zdatna do picia (mikroustroje), ale niestety bardzo łatwo się jej nałykać.

Okolice i szlaki w Wadi Mujib

Inna istotna sprawa to fakt wczesnego zamykania. Oni sami sugerują, by być przed 14:00. Myśmy próbowali wejść tam dwukrotnie, za pierwszym razem o 16:00 i już nie zostaliśmy wpuszczeni. Udało się następnego dnia przed 15:00. Miejsce to jest czynne od kwietnia do października, z wyjątkiem okresu ramadanu. Trasa, którą przechodziliśmy to The Siq Trail. Są jeszcze The Canyon Trail i The Malaqi Trail w trochę innych miejscach rezerwatu. W okolicy zaś jest jeszcze kilka mniejszych i obecnie darmowych kanionów.

Oczywiście Wadi Mujib można też zwiedzać z zupełnie innej strony, na spokojnie. Bez wchodzenia do wody. Tamta część bywa nazywana Wielkim Kanionem Bliskiego Wschodu, co oczywiście jest sporą przesadą. Zresztą to nie jedyny Wielki Kanion w tej części świata, warto wspomnieć o omańskim Dżabal Szams.

Jednak pokonanie rzeki w ten sposób, to naprawdę wspaniała atrakcja, jak ze starych filmów przygodowych.
Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.

Szlak jordański
	Wadi Mujib

Zabytek

Grenada i Alhambra, wspaniały pałac Nasrydów

17 lutego 2016 LT & NT

Hiszpańska Grenada (hiszp. Granada) właściwie kojarzy się z jednym miejscem, górującą nad miastem Alhambrą. To oczywiście największy hiszpański zabytek z listy UNESCO, ale też bardzo ciekawe miejsce, w którym kultura iberyjska nakłada się na kulturę Maurów. Sama Alhambra (arab. ‏الحمراء‎) jest olbrzymią twierdzą, warownym zamkiem, ale jednocześnie pałacem z przepięknymi ogrodami. Zaczęto ją budować jeszcze w XIII wieku przez Nasrydów. Potem służyła też Hiszpanom.

Grenada na filmowo

Nie jest to może miejsce szczególnie znane z filmów, ale jednak filmowcy tam również trafili. I to dość dawno. Choćby w 1921 w „El Dorado”. Była to też baza wypadowa przy produkcjach kręconych w okolicy jak „Indiana Jones i ostatnia krucjata” czy „Dobry, zły i brzydki” Sergio Leone. Jednak u nas w Polsce najbardziej znany jest pewnie hiszpański serial z początku lat 90. – „Requiem dla Grenady” (Réquiem por Granada), w którym można było obejrzeć ostatnie dni Grenady i państwa Maurów. Ale niestety więcej tam historii i opowieści, niż samego miejsca.

Alhambra, czyli wspaniały kompleks pałacowy

Cały kompleks składa się z Alcazaby, czyli zamku, pałaców, w tym najważniejszego należącego do Nasrydów, ale także renesansowego pałacu Karola V. Ciekawym miejscem jest też Generalife, czyli letnia siedziba emirów mauretańskich. Znajdują się tu kościoły, w tym katedra, klasztory, ale przede wszystkim jest to wspaniały ogród.

Alhambra: Bilety

Alhambra jest miejscem bardzo imponującym, ale też obleganym przez turystów. Ruch jednak jest tu ograniczony, dzięki czemu zwiedzanie jest dość przyjemne. Wiąże się to z ryzykiem, że do kompleksu się nie dostaniemy. W teorii można próbować kupić bilety w sieci. Niemniej jednak w naszym przypadku nie udało się to. Próbowaliśmy je nabyć jakieś dwa miesiące wcześniej. Były wyprzedane. Nie pozostało nam nic innego jak zaryzykować, w razie czego spędzić dzień w Grenadzie. Część biletów faktycznie jest zarezerwowana do sprzedaży w danym dniu na miejscu, ale one też szybko się rozchodzą.

Byliśmy tu po godzinie ósmej, kolejki do kas biletowych były już bardzo długie. Turyści są wpuszczani w dwóch grupach rano, około 9:00 i o 14:00 (to warto zweryfikować przed przyjazdem). Po ósmej sprzedawano już bilety tylko na 14:00, w dodatku się kończyły. Prawdopodobieństwo zakupienia ich w zwykłej kolejce właściwie było nikłe. Niemniej jednak istnieje tu pewien kruczek, o którym przynajmniej podczas naszej wizyty mało kto wiedział. Automaty biletowe na kartę. Nie ma ich przy kasach, są schowane z tyłu, za sklepikami. Natknęliśmy się na nie przypadkiem, kolejki praktycznie nie było. W dodatku udało nam się kupić bilety zanim te na 14:00 się wyczerpały. Czas czekania wypełniliśmy jadąc do Guadix. To też było w planie, ale tego dnia Alhambra była ważniejsza, resztę musieliśmy dostosować.

Niemniej jednak nie warto ryzykować. Bilety spokojnie należy zarezerwować wcześniej przez stronę Alhambra.org. Tam też znajdują się aktualne ceny i godziny otwarcia.

Alhambra i ograniczenia wstępu (dwie tury)

Wejścia do Alhambry są reglamentowane celowo. O ile do samego kompleksu twierdz i ogrodów można wejść w tych dwóch turach, a następnie zwiedzać to samodzielnie, o tyle do samego kompleksu pałacowego wejściówki są jeszcze bardziej wydzielone. Tak więc bilet składa się właściwie z dwóch: wejścia do Alhambry i do pałacu. Godzina na tym drugim jest ważniejsza, gdyż pałac ma mniejszą przepustowość turystów. Trzeba być przed nim na czas.

Dojazd do Grenady i Alhambry

Przed Alhambrą znajduje się duży, dodatkowo płatny parking. Prawda jest taka, że łatwiej zaparkować niż wejść.

Jeśli ktoś lubi twierdze, zamki i ogrody, to Alhambra jest z pewnością miejscem godnym polecenia. W dodatku doskonale zachowanym, dużym i przepięknym. Jak najbardziej zasługuje na swoje miejsce wśród zabytków UNESCO i bez wątpienia to jedna z prawdziwych pereł Hiszpanii. Sama Grenada też ma do zaoferowania kilka zabytków, z katedrą włącznie, ale to zdecydowanie Alhambra ściąga najwięcej turystów. Z Grenady zaś przeniesiemy się szlakiem hiszpańskim do Kordoby.

Jeśli podobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.

Szlak hiszpański
	Grenada

Przewodnik

Hiszpania: Informacje praktyczne

10 lutego 2016 LT & NT

Hiszpania – Kompendium wiedzy, czyli informacje praktyczne. Zweryfikowane ostatnio w lipcu 2021.

Hiszpania: Informacje podstawowe

Uwagi ogólne: Zróżnicowany kraj o ciekawej historii. Miejscami na styku kultur. Bardzo popularny turystycznie kraj.

Klimat: Śródziemnomorski. Do zwiedzania najlepszy jest okres wiosenny i wczesnojesienny. Można się pokusić o lato. Do plażowania właściwie wiosna, lato i wczesna jesień.

Język: Hiszpański (lub kastylijski), wraz z dialektami i lokalnymi językami (jak kataloński, galisyjski czy baskijski). Lokalne języki często mają pierwszeństwo przed hiszpańskim. Angielski można próbować, ale znajomość średnia. Im mniej turystów w okolicy, tym trudniej. Policja raczej nie zna obcych języków.

Baza noclegowa: Jak zwykle niezawodny Booking.com, Agoda i inne wyspecjalizowane serwisy będą tu bardzo pomocne. Przy większej grupie osób można pomyśleć nad apartamentem. Hotele w różnym standardzie jak najbardziej dostępne.

Strefa czasowa: Na kontynencie europejskim i Ceuta – UTC+1 (zima) i UTC+2 (lato), czyli jak w Polsce. Wyspy Kanaryjskie UTC (zima) i UTC+1 (lato), godzinę później niż u nas.

Hiszpania: Transport

Dojazd: Najwygodniejszy samolotem. Z głównych polskich lotnisk latają tanie linie do kilku miast w Hiszpanii.

Samochody i transport: Jak na kraj południowy, to kierowcy jeżdżą spokojnie. Stacje benzynowe są przy drogach. Uwaga: W Hiszpanii istnieją płatne autostrady, ale najczęściej obok nich znajduje się darmowa droga o gorszym standardzie.

Parkingi w centrach miast są podziemne, płatne. Więc można podjechać praktycznie do centrum.

Uwaga na znaki. W niektórych miejscach zakazy (zwłaszcza dotyczące parkowania) są postawione równolegle do drogi (nie prostopadle). Widzi się je po boku lub gdy się parkuje (wtedy naprzeciw), ale nie zawsze można dostrzec.

Alternatywy – głównie kolej, ale nie wszędzie się nią dojedzie. Są też linie autobusowe.

Uber: Działa w większych hiszpańskich miastach, ale nie wszystkich. W Barcelonie udało się go skutecznie zniechęcić do prowadzenia działalności.

Hiszpania: Prawo

Wiza: Strefa Schengen, nie potrzebujemy ani wiz, ani paszportów.

Przepisy celne: Nic szczególnego.

Prawo i obyczaje: Europejski standard. Ale warto pamiętać, że życie tutaj jest powolniejsze, istotna jest przerwa w ciągu dnia, a potem pracowanie do nocy.

Dni wolne: Normalnie to sobota i niedziela. Sklepy często nie są czynne w niedzielę. Uwaga jeszcze jeden problem to sjesta. Przerwa w trakcie dnia może występować także w muzeach.

Drony: Europejskie obostrzenia o nie lataniu przy lotniskach, niefotografowaniu ludzi, unikaniu terenów zamieszkałych obowiązują. Agencja Bezpieczeństwa Lotniczego zezwala na używanie niewielkich dronów w celach niekomercyjnych, większe drony jak i komercyjne używanie wymaga zezwolenia lub licencji. Oczywiście w niektórych miejscach mogą istnieć dodatkowe, lokalne obostrzenia. Tak więc rekreacyjne latanie dronem w Hiszpanii jest jak najbardziej dozwolone.

Bezpieczeństwo w Hiszpanii

Szczepienia wymagane: Brak.

Choroby: Nic istotnego, możliwe występowanie biegunki podróżnych.

Bezpieczeństwo kryminalne i polityczne: Jak w Europie. W teorii niby jest spokojnie, nie powinno być zamieszek. Zwłaszcza odkąd Baskowie się uspokoili. Największy zamach miał miejsce w 2004 roku w Madrycie i odpowiada za niego Al-Kaida. Póki co, Hiszpania nie leży na froncie.

W dużych miastach, głównie Madryt i Barcelona, trzeba uważać na kieszonkowców i kanty.

Bezpieczeństwo naturalne: Nic szczególnego, ale jak to na południu, należy uważać na słońce, by się nie spalić.

Hiszpania: Płacenie

Waluta: Euro (EUR).

Płatności kartą i bankomaty: Bez większych problemów. Karty popularne, bankomaty także. Warto mieć jednak ze sobą trochę gotówki. Po pandemii rozpowszechniły się też płatności bezstykowe i mobilne (choć wciąż nie wszędzie). Uwaga, przy płaceniu kartą mogą poprosić o wylegitymowanie się (dowód lub paszport).

Napiwki: Oficjalnie wg uznania. Ale w Hiszpanii przyjęło się 10% napiwku lub zaokrąglenie w górę, jeśli jesteśmy zadowoleni. Hiszpanie podchodzą do napiwków dość różnie, czyli podobnie jak w Polsce. Inaczej jest w miejscach turystycznych, tam jest większe oczekiwanie na napiwek.

Prąd i komunikacja w Hiszpanii

Internet: Bez problemu.

Telefony: Roaming działa i wg unijnych regulacji nie jest drogi.

Telefon alarmowy: 112.

Gniazdka elektryczne: Wtyczki elektryczne w Hiszpanii są takie same jak w Polsce.

Kuchnia hiszpańska

Jedzenie wegetariańskie: Jak ktoś je owoce morza, to nie jest to problem. W pozostałych przypadkach w lokalnym jedzeniu niewielki wybór. Choć znajdzie się tu parę rzeczy, w tym gaspacho, czyli tutejsza zupa pomidorowa. Teoretycznie w niektórych częściach jest danie – paella de verduras, czyli paella wegetariańska, ale nie udało się nam jej tam znaleźć / skosztować. Za to z kuchniami takimi jak włoska, czy nawet burgerami wegetariańskimi nie było dużych problemów.

Alkohol: Piją dużo wina, w tym także wino musujące – Cava, taki odpowiednik szampana. Popularne są też sangria i cydr. Picie alkoholu w Hiszpanii jest dość częste, jest on składową posiłku, czy spotkań towarzyskich. Jednocześnie nie upajają się nim za bardzo.

Dostępność restauracji i barów: Kraj jest bardzo nastawiony na turystykę. Nie ma większych problemów z jadłodajniami. Natomiast może być problem z godzinami otwarcia, także w niektórych turystycznych miastach praktykowana jest siesta.

Kultura Hiszpanii

Religia: Do niedawna jeszcze katolicyzm. Dziś bardziej w formie tradycyjnej, zwłaszcza w obchodach Wielkiej Nocy czy Wielkiego Postu. Te celebracja bardzo często wciąż są nie tylko widowiskowe, ale istotne dla rodowitych Hiszpanów. Jednak duża część społeczeństwa jest już zlaicyzowana.

Ludzie: Mili, ale leniwi, spokojni. Na wszystko jest czas. Czasem załatwienie pewnych rzeczy trwa.

Toalety: Standard europejski.

Drażliwe tematy: Polityka, przede wszystkim dyktatura generała Franco, a także działania separatystyczne. W przypadku generała Franco obecnie obowiązuje retoryka jednoznacznie go potępiająca, co prowadzi do wypaczenia lub wręcz ukrywania historii. Dotyczy to w szczególności wymazywania zbrodni ruchów lewicowych. Czyli np. podpalenia kościołów w 1936 to pożary i nie wchodzimy w szczegóły, bo okaże się, że Franco miał część racji. Analogicznie jest z działaniami wobec separatystów w Katalonii czy Kraju Basków, nie należy zadawać pytań na ile kroki podjęte przez rząd mieszczą się w granicach prawa europejskiego i praworządności. Plus kwestie związane z uchodźcami, które także mają tu swoje konotacje historyczne. Dlatego warto też uważać na tematy pogromów żydów i hiszpańskiej inkwizycji, te mogą być widziane tutaj w trochę innym świetle.

Turystyczny niezbędnik

Informacja turystyczna i mapy: Większe miasta mają punkty informacji turystycznej. Tam często można dostać darmową mapę i uzyskać poradę. Tam też angielski najczęściej jest znany.

Oznaczenia i drogowskazy: Znaków mniej niż w Polsce. Drogi dość dobrze oznaczone.

Gdzie szukać informacji: Przewodniki o Hiszpanii łatwo kupić i to w dużej ilości. Kierunek jest też na tyle popularny, że bez problemu można znaleźć coś na ten temat w Internecie.

Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.

Szlak hiszpański
–	Praktycznie

Filmowe szlaki

Morze Martwe, pływanie w słynnym, słonym jeziorze