Stolica autonomicznej Republiki Adżarskiej, czyli Batumi (gruz. ბათუმი) jest dość dobrze kojarzona w Polsce. Przede wszystkim z czasów komunizmu. Była to wówczas, może trudno powiedzieć by popularna, ale w każdym razie znana i w pewien sposób prestiżowa riwiera bloku wschodniego. A jeszcze rozsławiły ją u nas Filipinki śpiewając o herbacianych polach, zaś po wielu latach cover znalazł się w repertuarze Natalii Lesz. Wraz z upadkiem ZSRR skończyły się uprawy herbaty, zaś plaże nad Morzem Czarnym musiały mierzyć się z konkurencją. Co łatwe nie było, nie tylko ze względu na infrastrukturę. W wielu miejscach mamy tu raczej czarne kamieniste wybrzeże, które nie przyciąga odpoczywających tak jak drobny złoty piasek.

Historia Batumi

Dość trudno określić, kiedy w ogóle powstało to miasto. Na pewno pierwotnie znajdowała się tu grecka kolonia, później przejęta prze Rzymian. Ci zbudowali tu fortecę o nazwie Batys. Po Rzymianach przyszli Arabowie, po nich w końcu Gruzini. Nazwa Batumi pojawia się w XI wieku. Czy wtedy zaczęło rozwijać się miasto czy wcześniej? Na ile było samodzielne, a na ile raczej wspierało fortecę i port? Trudno stwierdzić także dlatego, że okolice przechodziły z rąk do rąk. W ciągu ostatnich wieków władali nim Rosjanie, Brytyjczycy, Imperium Ottomańskie, ZSRR czy w końcu niepodległa Gruzja. Wpływów kulturowych jest tu wiele, a historia dość skomplikowana. Rozwój Batumi jest związany z linią kolejową z Baku, a także ropociągiem. W XIX wieku Baku było jednym z najważniejszych producentów ropy, więc stolica Adżarii pełniła rolę portu przeładunkowego. Turystycznie zaś rozwijała się w dwóch falach, wpierw jako kurort Układu Warszawskiego, a potem już w XXI w. Dopiero ta ostatnia zmiana bardzo zmieniła charakter tego miasta.

Cały region Adżarii znajduje się bardzo blisko Turcji. Zresztą jest to ta część Gruzji, gdzie islam jest dość mocno obecny, czy nawet dominujący. Jednak w Batumi w ogóle tego nie widać, to dość zróżnicowana i otwarta miejscowość ściągająca wciąż wielu turystów, niezależnie od zawartości ich portfela. Są tu zarówno nowoczesne, mniej lub bardziej fantazyjne hotele, jak i te pochodzące z poprzedniej epoki, oraz oczywiście mnóstwo domostw, które także chętnie przyjmują podróżnych.

Kaczyńscy, Ali i Nino

Większość życia turystycznego koncentruje się na promenadzie. Zresztą jej przedłużeniem jest ulica Lecha i Marii Kaczyńskich (nazwa zapisana także po polsku).

Na uwagę zasługuje też pomnik Ali i Nino. To postaci tutejszej wersji historii Romea i Julii. Powieść „Ali i Nino” napisał Kurban Said, została wydana także w Polsce, choćby przy okazji jej adaptacji filmowej z 2016 roku. Ali to muzułmanin z Azerbejdżanu, zaś Nino gruzińska chrześcijanka. Podział społeczny prowadzi do nieszczęśliwej miłości. Właściwie jest to bardziej instalacja niż klasyczny pomnik. Delikatnie się przesuwa, robiąc bardzo ciekawe wrażenie.

Pomnik ten znajduje się na bulwarze Batumi, centralnym miejscu życia turystycznego. Stąd można zarówno wziąć wycieczkę statkiem po morzu, jak również podziwiać wieżowce z Wieżą Gruzińskiego Alfabetu na czele. To też jest swoisty pomnik. Obok wznosi się także Batumi Tower wysoka na 200 metrów. Bulwar także jest bardzo ciekawy, bo różnorodny. Z jednej strony jest tu wiele „atrakcji” wprost z kurortu, włącznie z kopiami chińskich lwów, ale przy tym znajdzie się choćby kilka interesujących fontann, czy mini-zoo. Ogólnie wiele budynków przypomina jarmarczny styl znany choćby z Orlando.

Warto także zwrócić uwagę na okolicę Placu Europejskiego. Tam znajdziemy kilka interesujących budynków. Z często polecanych atrakcji w Batumi jest także delfinarium, diabelski młyn i ogród botaniczny.

Na koniec jeszcze jedno: będąc w Batumi warto spróbować adżarskiej kuchni. Chyba najbardziej znane danie to chaczapuri po adżarsku, czyli z sadzonym jajkiem. Bardzo pożywne (i bez mięsa).

Jeśli spodobał Ci się wpis polub nas na Facebooku.

Szlak gruziński
	Batumi	Kanion Okatse

Top

Jordańskie top 10 (albo top 5)

13 sierpnia 2018 LT & NT

Zbliża się moment, w którym Jordania będzie miała u nas swoje pięć minut dzięki lotom RyanAira z Warszawy i Krakowa do Ammanu. Dobry moment, by uwzględnić Jordanię w swoich planach wyjazdowych. Choć ją zarówno opisywaliśmy, jak i podsumowaliśmy, to jeszcze może warto ją ocenić subiektywnie. Poniżej lista top 10 atrakcji Jordanii, ale podzielona na dwie kategorie. Jordania Top 5 rzeczy oczywistych i osobno nieoczywistych.

Zaczynamy od oczywistych.

Miejsce 5. Morze Martwe.

W sumie to raczej niewielkie jezioro, współdzielone z Izraelem. Jeśli ktoś nie miał okazji tam spróbować w nim pływać, to można zrobić to w Jordanii. Ciekawe uczucie. Zasolenie sprawia, że ciężko się po tym pływa, ale leżenie w wodzie to już inna sprawa. Trzeba tylko uważać na oczy.

Razem z Morzem Martwym należy wymienić też rzekę Jordan. To w niej Jan Chrzciciel ochrzcił Jezusa. Oblegana przez pątników, w szczególności w Betanii za Jordanem. To podobno to właśnie strona jordańska jest tą bardziej właściwą. Zaś miejsce o tyle istotne, że od tej rzeki pochodzi nazwa całego kraju.

Miejsce 4. Góra Nebo.

Dla wielu miejsce może nie tak oczywiste, ale jednak. Góra Nebo to miejsce pielgrzymkowe. Według wierzeń to właśnie tu Mojżesz spojrzał na Izrael, a potem umarł. Gdzieś tu go pochowano. Dlatego przybywają tu licznie pątnicy. No i da się spojrzeć na Izrael. Znajduje się tu słynny krzyż z miedzianym wężem. To oczywiście nawiązanie do wędrówki Żydów przez pustynię. Zniecierpliwieni nie okazywali Panu wdzięczności, więc ten zesłał na nich węże. Węże kąsały Żydów, część z nich pomarło. Mojżesz zaś zgodnie z bożym nakazem przygotował miedzianego węża. Umieścił go na palu. Ci, którzy spojrzeli na niego, zostali uzdrowieni. Ten krzyż właśnie nawiązuje do tej historii.

Miejsce 3. Amman.

Stolica, największe miasto w kraju i co tu dużo mówić, mieszka tu zdecydowana większość obywateli. Gwarne, ale też stare. Kiedyś nosiło nazwę Filadelfia, ale to było w czasach Dekapolis. Pozostały tu pewne antyczne zabytki. Warto też przejść się przez tutejsze targowiska, coś niesamowitego. W centrum Ammanu są też miejsca bardziej turystyczne, ba bez problemu można kupić alkohol. Czyli dla każdego coś się znajdzie.

Miejsce 2. Wadi Rum.

Wadi Rum to z kolei najbardziej znana pustynia jordańska, ze wspaniałymi formacjami skalnymi. Obok Petry chyba najczęściej odwiedzane miejsce w Jordanii. Zasłużenie. Filmowo zaś – to najczęściej Mars, ale kręcili tu także „Łotra 1” czy „Prometeusza”, „Marsjanina” oraz oczywiście „Lawrence’a z Arabii”. Niesamowite miejsce.

Miejsce 1. Petra.

Symbol Jordanii, najbardziej znany zabytek. No i wspaniała lokacja z „Indiany Jonesa” czy „Transformerów”. Nieoczywista za to jest możliwość odwiedzenia Petry nocą, warto się skusić na tę klimatyczną wycieczkę.

Subiektywne top 5 nieoczywistych atrakcji jest ciekawsze, również warte rozważenia.

Miejsce 5. Zamki pustynne.

Zamki pustynne to w sumie dość znane miejsca i promowane w Jordanii, głównie dlatego, że to zdecydowanie najważniejsze zabytki stworzone przez mieszkających tu Arabów. Warto przekonać się, jak to wygląda na własne oczy. Choć jak się porówna ze starszymi zabytkami (rzymskie, nabatejskie, ba nawet krzyżowców) to wygląda to biednie. Ale daje to ogląd na kulturę i historię – niektórych z zamków zatrzymywał się słynny T.E. Lawrence, o czym lokalni przewodnicy chętnie opowiadają.

Miejsce 4. Madaba.

Właściwie warto tu się zatrzymać ze względu na wczesnochrześcijańskie mozaiki. Jeśli nie bezpośrednio w Madabie, to w pobliskim Umm Al-Rasas. Te mozaiki pochodzą z okresu bizantyjskiego, a że są dość dobrze zachowane, to może warto rozważyć krótką wizytę. Jeśli nie mozaiki, to jest to dobra baza wypadowa, miasto z hotelami, blisko lotniska, ale nie tak zapchane jak Amman.

Miejsce 3. Rezerwat Dana.

Dana to największy rezerwat biosfery w Jordanii. 308 km kwadratowych. Wspaniałe widoki, z pewnością podpasują miłośnikom górskich wędrówek. Ponieważ to teren rozległy i różnorodny, uwaga praktyczna: warto poświęcić temu miejscu więcej czasu.

Miejsce 2. Dżarasz

Dżarasz czyli antyczna Gereza. Choć najbardziej znane antyczne miasto w Jordanii to Petra, Dżarasz to miejsce, na które także warto zwrócić uwagę. Jest bardzo dobrze zachowany, a przy tym nielicznie odwiedzany. Miejsce mogłoby konkurować śmiało z tureckim Efezem. Wielka szkoda, że nie jest na liście UNESCO. Podobna jest też Pella, tej jednak nie widzieliśmy. Znajdowała się zbyt blisko syryjskiej granicy, więc może innym razem.

Miejsce 1. Wadi al-Mujib.

Wadi Mujib to wyjątkowa atrakcja. Kanioning, który sprawił nam wiele radości. Zwłaszcza, że trzeba iść między skałami, wspinać się trochę, czasem pływać, a najczęściej idzie się po kolana w wodzie. Frajda niesamowita. Uwaga dla planujących: atrakcja ta jest otwarta od kwietnia do października, z wyjątkiem ramadanu. Ale w Jordanii jest jeszcze kilka bardzo podobnych kanionów (może z mniejszą ilością wody), które można znaleźć i samodzielnie przejść. Wszystko w okolicy Morza Martwego.

Z perspektywy czasu do wielu z tych miejsc bardzo chętnie by się wróciło.

Jeśli ten wpis był inspirujący polub go, udostępnij, albo skomentuj.

Szlak jordański
	Jordania Top 10 / 5	–

Natura

Przylądek Reinga, daleka północ na Antypodach

10 sierpnia 2018 LT & NT

W Nowej Zelandii jest wiele przepięknych i malowniczych miejsc. Jednym z bardziej charakterystycznych i popularnych wśród turystów jest przylądek Reinga (Cape Reinga) na półwyspie Aupouri (Aupouri Peninsula). To piękne miejsce ma też maoryską nazwę – Te Rerenga Wairua. Jest ona bardzo ważna ze względu na wiele podań dotyczących tej lokacji, ale oprócz interesujących opowieści, jest także przecudowna przyrodniczo.

Przylądek Reinga (Cape Reinga)

Dodatkowo to najbardziej wysunięty na północ punkt Nowej Zelandii. Tutaj znajduje się latarnia morska i słup ukazujący kierunki i odległości do reszty świata. Wszędzie daleko, co tu dużo mówić. Ale już jadąc do przylądka natrafiamy na napisy, które nas dość mocno rozbawiły. „Daleka północ” (far north), tak właśnie Kiwi określają to miejsce. Zważywszy, że nieprędko będziemy tak daleko na południu, to ta nazwa nas zwyczajnie bawi.

Cape Reinga jest także świętym miejscem Maorysów i tu nakłada się kilka różnych opowieści. Najważniejsza to ta, od której miejsce wzięło nazwę w ich języku. Otóż według legend i wierzeń, po śmierci Maorysa jego dusza wędruje właśnie tutaj, na samą północ kraju. Następnie wspina się na wykrzywione, 800-letnie drzewo Pohutukawa, które rośnie na samym skraju półwyspu, by z niego skoczyć wprost do oceanu i dalej wrócić do pradawnej ojczyzny, Hawaiki. Warto też dodać, że okolica była bardzo ważna ze względu na pochówki Maorysów. To z pewnością utrwaliło ten mit.

Maorysi wierzą także, że przypłynęli do Nowej Zelandii na wielorybie. Legendarnych miejsc lądowania jest kilka, czasem wymienia się też ten przylądek. Ale gdzie rzeczywiście wylądował pierwszy Maorys – Kupe, który sprowadził swój lud do tego kraju? Według ogólniejszych wierzeń miało to miejsce w Hokianga Harbour. Może nie był to Kupe, a maoryscy osadnicy, ale tę wersję zdają się potwierdzać badania naukowców. Wracając do legendy, Kupe nazwał wówczas tę ziemię Aotearoa, co znaczy Ziemia Długiej Białej Chmury.

Przylądek Reinga: Między morzem a oceanem

Ale to nie koniec wierzeń powiązanych z tym miejscem. Jest jeszcze jedno, związane z tym, że styka się tu Ocean Spokojny i Morze Tasmana. Bardzo dobrze widać to na błękicie wód. Różnica między nimi jest zaskakująco wyraźna. W dodatku z jednej strony jest spokojniej (zazwyczaj), a z drugiej szaleją wiatr i fale. Więc według Maorysów, jest to miejsce, w którym wody oceanu dzielą się na męskie i żeńskie, a następnie opływają Nową Zelandię.

Przylądek Reinga - rozdzielone wody Morza Tasmana i Oceanu Spokojnego — Przylądek Reinga – rozdzielone wody Morza Tasmana i Oceanu Spokojnego

Ostatnia sprawa to kwestia pływania w wodzie. Z przylądka widać skały, czy może jakieś niewielkie wyspy. Dopłynięcie do nich swego czasu również związane było z wchodzeniem w dorosłość.

Zostawmy jednak wierzenia. Na Cape Reinga prowadzi malownicza droga. Wokół mamy możliwość podziwiać bardzo ciekawą florę i faunę, w tym kilka endemicznych gatunków. Dodatkowo spacerując już po okolicy, możemy natknąć się na wiele tablic informacyjnych.

Wydmy Te Paki

Nieopodal Cape Reinga znajdują się gigantyczne wydmy Te Paki, największe wydmy w Nowej Zelandii. I chociaż nie dorównują marokańskim wydmom na Saharze (jak Erg Chebbi, nie mówiąc już o Wahiba Sands w Omanie), to jednak przez chwilę można poczuć się jak na najprawdziwszej pustyni. Tylko starzy wyjadacze jak my zauważą różnicę – piasek jest bardziej ubity, bo ma większą wilgotność i pomimo lekkiego wiatru, nie wzbija się tak w górę.

Dojazd

Dojazd zarówno do przylądka jak i wydm jest bezproblemowy. Prowadzi tu autostrada nr 1. Przy Cape Reinga jest całkiem spory parking, plus bardzo wiele tablic informacyjnych. Niedaleko są także kempingi, na których można się rozbić. Wydmy są trochę bardziej dzikie, droga nie jest już w całości asfaltowa, no i by się dostać na piasek, trzeba przejść przez dość szeroki, acz płytki strumień. Zresztą przy wydmach parking jest też o wiele mniejszy.

Przylądek znajduje się dziś na liście tymczasowej UNESCO. Kiedyś pewnie trafi na właściwą. W każdym razie jest to przepiękne miejsce przyrodniczo, jak i ważne kulturowo. Nic dziwnego, że przyjeżdża tu tyle osób. My także daliśmy się oczarować temu miejscu.

Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.

Szlak nowozelandzki
	Przylądek Reinga

Miasto

Brugia, czyli najpierw strzelaj, potem zwiedzaj

3 sierpnia 2018 LT & NT

Większość miast, które są lokacjami filmowymi, da się zakwalifikować do dwóch podstawowych grup. Pierwsza to żywe miejsca, gdzie dzieje się akcja, a bohaterowie niezbyt zwracają uwagę na otaczający ich świat. Drugi typ to taki, gdzie miejsce jest atrakcją, najczęściej turystyczną (choć nie zawsze są tam kręcone zdjęcia). Dzięki filmowi „Najpierw strzelaj, potem zwiedzaj” Martina McDonagha z 2008, Brugia (nider. Brugge, fr. Bruges) łączy te dwie grupy, w bardzo interesującym obrazie. Martin McDonagh ostatnio zasłynął „Trzema billboardami za Ebbing, Missouri”. To filmy w dość podobnej konwencji.

Brugia, czyli najpierw strzelaj

Polski tytuł trochę może zastanawia, w oryginale brzmi on „In Bruges”. W rolach głównych występują Colin Farrell, Brendan Gleeson i Ralph Fiennes. Nie jest to może głośne dzieło, ale całkiem udana, brytyjska komedia sensacyjna, która w unikalny sposób ukazuje turystyczne aspekty Brugii, określanej zresztą jako bajkowe miejsce. By nie spoilerować za dużo, przybywa tam dwóch zabójców. Ich szef wysłał ich do Belgii tylko dlatego, że Brugia zawsze kojarzyła mu się z bajką ze względu na średniowieczny klimat.

Pomijając akcję, w tle przewija się całkiem sporo tego miasta. Kilka scen jest kręconych w muzeach, czy kościołach, a bohaterowie zwiedzają to miejsce, pływają po kanałach i zachowują się jak turyści. A tych ostatnich jest tu naprawdę dużo. To jedno z najbardziej obleganych miejsc w Belgii, nie bez powodu. To mówienie o bajkowości może i jest przesadzone, ale to z pewnością przepiękne miejsce.

Brugia – historia w skrócie

Najstarsze fortyfikacje na tym terenie sięgają czasów Juliusza Cezara. Po Rzymianach teren przejęli Frankowie w IV wieku, a od IX rozpoczęto intensywną rozbudowę obwarowań z powodu zagrożenia ze strony Wikingów. Intensywny rozwój Brugii, w tym kanałów zaczął się w XII wieku. Miasto należało do Hanzy. Tędy przebiegał handel z Anglią jak i Francją, czy odleglejszymi miastami jak Genua. Rozwój miasta zatrzymał się w XVI wieku, kanał Zwin napełnił się mułem, a kupcy przenieśli się do Antwerpii, a miasto zaczęło podupadać. Belgijski pisarz, Georges Rodenbach w 1892 wydał powieść „Bruges-la-Morte”, co znaczy Martwa Brugia, która opisuje marazm tamtego okresu. Data wydania powieści wiąże się jednak z kolejnym, tym razem turystycznym rozkwitem miasta, który właśnie nastąpił w XIX wieku i trwa do dziś.

Zabytki Brugii

Poza średniowieczną zabudową, miasto szczyci się licznymi kanałami. Niektórzy nazywają je Wenecją Północy (ten tytuł jest dość popularny w wielu miastach) lub Flamandzką Wenecją. Po kanałach zaś kursują oczywiście statki wycieczkowe. Z ich poziomu również zwiedzamy Brugię. Wiele charakterystycznych miejsc jest podobno właśnie najlepiej widocznych z poziomu kanałów, jak na złość, zdjęcia wychodzą jakby słabsze. Punktów, gdzie można kupić bilet na taką wycieczkę jest sporo. Nieważne, gdzie zaczniemy, trasa zawsze jest dokładnie taka sama. Więc jeśli nie ma kolejki, może warto skorzystać z pierwszej możliwości, zamiast szukać jakiejś w „ładniejszym” miejscu. Tam też dopłyną.

Najbardziej znany widok na kanały to oczywiście na ulicę Rozenhoedkaai i Dzwonnica. Stare miasto jest rozległe, pełne urokliwej zabudowy. No i pełne turystów. Jest tu mnóstwo knajp, ale trzeba się liczyć z tym, iż Brugia jest dość droga. Popularność kosztuje.

Słynny beginaż

Bardzo ciekawym miejscem jest beginaż (nied. begijnhof). Te miejsca powstawały w średniowieczu, mieszkały tu beginki. Było to laickie stowarzyszenie religijne kobiet, które najogólniej żyły jak w zakonie, tyle że bez formalnych święceń. Innymi słowy jest to taki klasztor. Beginaże występują w kilku miastach Belgii i Holandii, ten akurat jest dość dobrze zachowany i używany, choć obecnie przez prawdziwe zakonnice, a przy tym można wejść na jego dziedziniec. Beginaż znajduje się na samym początku starego miasta, jak idzie się od strony dworca. Obok niego jest miejsce, gdzie gniazdują łabędzie, poniekąd także możliwe do dostrzeżenia w filmie.

Brugia i artyści

W Brugii swoją działalność artystyczną prowadzili słynni malarze, Jan van Eyck (jest jego pomnik) oraz Hans Memling (ma swoje muzeum z całkiem sporą kolekcją). Nader wszystko jednak to idealne miejsce na rekreacyjny spacer. Od 2000 roku obszar starego miasta został wpisany na listę UNESCO.

Zwiedzanie Brugii

Na dworcu można bez problemu wziąć sobie darmową mapkę centrum. Nie mieliśmy czasu, by wyjść poza stare miasto, ale patrząc ilu przybywa tu turystów, z pewnością są dla nich przewidziane także i inne atrakcje. Mniej „średniowieczne”. Niemniej jednak Brugia przypomina prawdziwą Wenecję nie tylko ze względu na kanały. Stare miasto jest bardzo zadbane i właściwie w całości przekształcone na atrakcję turystyczną. To Belgia jak z obrazka. Nie wszystkim się to podoba. Jak się na to przygotujemy, to odwiedzenie Brugii będzie z pewnością niezwykłym spacerem.

Wieża kościoła Najświętszej Marii Panny w Brugii

Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.

Szlak belgijski
	Brugia
Szlak filmowy
	Brugia

Miasto

Piza i Krzywa Wieża

31 lipca 2018 LT & NT

O krzywą wieżę we Włoszech nietrudno. Praktycznie w każdym większym miasteczku znajdziemy co najmniej jedną (a nawet można by się pokusić o stwierdzenie, że to prostą trudno znaleźć, jeśli w ogóle jest jakaś). Ale z tych krzywych jest jedna szczególna, która przyciąga turystów z całego świata, no i stała się ikoną pop-kultury. Oczywiście mowa o Krzywej Wieży w Pizie (wł. Pisa). Piza zaś to nie tylko słynna Wieża.

Krzywa Wieża i Pole Cudów

Wieża znajduje się na Polu Cudów, czyli Campo dei Miracolia. Miejsce to znajduje się na liście UNESCO od 1987 roku i jest centralnym punktem turystycznym Pizy. Stoi tu także katedra, baptysterium oraz cmentarz i muzeum. Jednak oczywiście to Torre Pendente, czyli słynna Krzywa Wieża, jest tym, co nadaje temu miejscu charakteru i odpowiada za rozgłos.

Cały kompleks na zewnątrz jest otwarty, żeby sobie podejść i pooglądać, wystarczy przebić się przez tłum, który jest tu całkiem spory. Przyjeżdża tu wiele wycieczek, które czasem stają tu dosłownie na kilkanaście minut, by zrobić sobie zdjęcie i pojechać dalej. Jednocześnie ceny wejściówek na samą wieżę są raczej wygórowane, by także zredukować liczbę odwiedzających. Wejścia do pozostałych budowli mają już bardziej rozsądne ceny.

Historia katedry

Katedrę zaczęto budować w 1063 roku, pierwotnie ukończono ją w 1118 roku. Obecny budynek pochodzi jednak z roku 1604, gdy odbudowano ją po pożarze. Dzwonnicę katedralną, czyli tak zwaną kampanilę, rozpoczęto budować w 1174 roku. Praca nad wieżą trwała 177 lat. Dość szybko zaczęła się przekrzywiać, co oczywiście utrudniało proces budowy. Gdy tworzono ostatnie piętro i montowano dzwony, budowniczy mieli świadomość ryzyka zawalenia się konstrukcji, jednak kontynuowali pracę. W 1990 roku na 11 lat wieżę zamknięto dla turystów, trwały wówczas prace konserwatorskie, które miały uniemożliwić jej dalsze przechylanie się i w konsekwencji zawalenie.

Galileusz i Krzywa Wieża w Pizie

Swoją sławę zawdzięcza przede wszystkim Galileuszowi, przynajmniej w powszechnym mniemaniu. Podobno wybrał on tę wieżę by dokonać eksperymentu ze spadkiem swobodnym ciał. Na tym zbudowano cały mit, który dziś jest już trochę zapomniany, ale sława wieży wciąż trwa. Nawet to, dlaczego Galileusz wybrał akurat tę wieżę obrosło legendą. Po pierwsze nie ma dowodów, że akurat ją wybrał i wykorzystał. Po drugie zaś, nawet jeśli tak było, to mówiąc wprost miał ograniczone pole manewru. Pracując na Uniwersytecie w Pizie wybrał coś co miał pod ręką, czyli pobliską wieżę katedralną.

Piza i słynni matematycy

Piza to też znane, stare, choć dziś już nie tak ważne, miasto uniwersyteckie. Uczelnię otwarto tu w 1343 roku. Poza Galileuszem do najbardziej znanych uczonych związanych z miastem należą Fibonacci i Dini.

Bazylika San Piero a Grado

Poza katedrą, drugim ważnym punktem, choć już nie tak licznie odwiedzanym, jest bazylika San Piero a Grado. Według tradycji zbudowano ją na miejscu, gdzie święty Piotr postawił swoją stopę, gdy zszedł na ląd udając się do Rzymu.

Kościół Chiesa di Santa Caterina d'Alessandria w Pizie — Kościół Chiesa di Santa Caterina d’Alessandria w Pizie

Zwiedzanie Pizy

No i oczywiście Piza pojawia się w kinie, znów przede wszystkim jako jeden z istotnych zabytków Włoch.

Sama Piza jest raczej słabo oznaczona. Trudno znaleźć mapki, oznaczenia też raczej nie występują. Idąc z dworca jednak wystarczy iść za tłumem ludzi, mijając mnóstwo sklepików.