Park Narodowy Abel Tasman w Nowej Zelandii

Park Narodowy Abel Tasman

Nowa Zelandia ma dwóch europejskich odkrywców. Pierwszy dotarł tu Holender Abel Tasman, który opłynął ten kraj, napotkał Maorysów. Wdał się z nimi w konflikt, w efekcie którego zginęło czterech członków jego załogi, a potem zostawił to miejsce. Drugi był Brytyjczyk, kapitan James Cook. Dziś w nazwach wielu miejsc upamiętnia się obu. Na cześć Tasmana nazwano nawet Park Narodowy, znajdujący się w północnej części Południowej Wyspy. Uchodzi on za jedno z bardziej urokliwych miejsc w całym kraju. Z pewnością zaś to wspaniałe miejsce na piesze wycieczki.

Czapla białolica (Egretta novaehollandiae)
Czapla białolica (Egretta novaehollandiae, ang. white-faced heron)

Abel Tasman i odkrycie Nowej Zelandii

Uczczenie Tasmana w tym miejscu nie jest przypadkowe. Park znajduje się na wschód od Zatoki Złotej, to jej obecna nazwa. Abel Janszoon Tasman nazwał ją zatoką Morderców (hol. Moordenaers). Gdy tu dopłynął, Moarysi wysłali na zwiad dwie łodzie waka, by zobaczyć, czym jest ten dziwny okręt. Tubylcy zaczęli hałasować i trąbić oraz odprawiać rytuał, który miał odgonić złe duchy. Holendrzy w odpowiedzi trąbili, krzyczeli, w końcu strzelali. Ostatecznie następnego ranka Maorysi przypłynęli większą siłą i zaatakowali. Tasman widząc, co się dzieje, kazał podnieść kotwicę i odpłynął. Mówi się o czterech poległych ze strony holenderskiej, niektóre źródła sugerują nawet, że zostali oni zjedzeni, jednocześnie pomija się straty maoryskie. Dziś ten fakt potencjalnego ludożerstwa często jest pomijany, można raczej uznać go za legendę.

Nie taką odosobnioną w tym rejonie świata, w końcu podobno Jamesa Cooka także zjedzono, tyle że na Hawajach. Coś było na rzeczy u ludów polinezyjskich lub w ich odbiorze przez Europejczyków.  Z Cookiem oczywiście jest kilka wersji, z tą, że złożono go jedynie w ofierze. Ciężko dziś zweryfikować te opowieści.

Wybrzeże Abel Tasman
Wybrzeże Abel Tasman

Park Narodowy Abel Tasman

Park Narodowy Abel Tasman (ang. Abel Tasman National Park) został utworzony w 1942 roku głównie staraniem pewnego ornitologa (nazywał się Pérrine Moncrieff), który zachwycony tutejszą różnorodnością ptactwa, chciał chronić ten obszar. Datę otwarcia Parku także wybrano nieprzypadkowo – zbiegła się ona z 300-leciem wizyty Tasmana w tej okolicy.

Park Narodowy Abel Tasman
Park Narodowy Abel Tasman

Park Narodowy Abel Tasman. To także najmniejszy z parków narodowych Nowej Zelandii. Zajmuje obszar 225 km2, podczas gdy największy – Fiordland – liczy sobie aż 12 500 km2. Najmniejszy w żadnych wypadku nie znaczy najgorszy. Malowniczo położony nad zatokami Tasmana i Złotą, wzgórza pokrywają lasy deszczowe, które schodzą aż do samej plaży. W ciągu doby można wyraźnie zauważyć różnicę poziomu wód wynikającą z przypływów i odpływów. Zresztą nie tylko w ciągu doby, wystarczy parę godzin. Już przy wejściu przy parkingu widać jak ludzie ułożyli napisy z kamieni. O jednej porze dnia znajdują się one na plaży, o innej pod wodą.

Ciekawe plaże
Ciekawe plaże

Odpływy i przypływy to także dość istotna uwaga praktyczna. Niektóre części szlaków przy plaży są dostępne „suchą” nogą do przejścia jedynie w czasie odpływów. Ta cykliczność wpływa także na lokalną faunę i florę.

Widok na zatokę
Widok na zatokę

Zwierzęta w Parku Narodowym

Nadmorskie rośliny są do tego doskonale przystosowane – mogą zarówno rosnąć w podmokłym gruncie zasilane przez słodką wodę z rzek, a dobrze znoszą też podtopienia morską słoną wodą.

Wodospad pośród lasu
Wodospad pośród lasu

Odpływy i przypływy wpływają także na obecność zwierząt morskich, w tym delfinów. Ciekawie jest też obserwować kraby, które zakopują się w norkach na brzegu, a potem wychodzą już bezpośrednio do wody. No i oczywiście ptaki.

Młoda weka (Gallirallus australis). Waka inaczej jest też zwana kurą maoryską lub kurą leśną.
Młoda weka (Gallirallus australis). Weka inaczej jest też zwana kurą maoryską lub kurą leśną.

Faktycznie jest to rezerwat ptactwa, wiele z nich udało się nam dostrzec i czasem sfotografować. Nie wszystkie ptaki są nam znane, niektóre dopiero poznaliśmy na miejscu, jak choćby ten czarny z czerwonym dzióbkiem – ostrygojad (oyster catcher) lub mała zabawna wachlarzówka (fantail), której nie sposób sfotografować. Na drodze spotkaliśmy też wekę (maoryska nazwa) – takie jakby połączenie kury i kiwi. Bardzo ciekawy jest kędziornik (tui). Są też tutejsze zimorodki, coś co przypomina przepiórki i wiele innych ptaków.

Ptaki w Abel Tasman to nie zawsze rdzenne gatunki. Przepiór kalifornijski (Callipepla californica) to dobry przykład nowych ptaków.
Ptaki w Abel Tasman to nie zawsze rdzenne gatunki. Przepiór kalifornijski (Callipepla californica, ang. California quail) to dobry przykład nowych ptaków.

Zwalczanie zwierząt w Abel Tasman

O ile mieszkańcy kraju z ptaków są dumni, z ssaków niekoniecznie. Dość częstym widokiem w parkach narodowych Nowej Zelandii są pułapki na szczury i oposy. To dość niecodzienny dla nas widok. Co prawda w Tanzanii widzieliśmy płachty na muchy tse-tse, ale tam chodziło o bezpieczeństwo turystów. Tu ważne jest coś innego. Zresztą na szosach w całym kraju można też zauważyć mnóstwo rozjechanych introdukowanych gatunków: oposów, szczurów, królików, czasem jeży. Ma się wrażenie, że ludzie rozjeżdżają je specjalnie. I nie ma w tym przesady – można zauważyć wręcz instytucjonalną niechęć wpajaną od maleńkości do przyjezdnych zwierząt. A to na książeczkach dla dzieci, a to większa i mniejsza galanteria futerkowa z oposów, a to cukierki w kształcie rozjechanego oposa.

Pułapka na gryzonie
Pułapka na gryzonie

Ma to oczywiście swoją podstawę w usilnym dążeniu do ochrony własnego biotopu, dla którego przyjezdne zwierzęta są prawdziwym zagrożeniem. Należy tu przypomnieć coś, o czym wiele razy już pisaliśmy:  w Nowej Zelandii nie licząc nietoperzy i fok, rdzennie nie było żadnych ssaków. Dziś jest ich całe mnóstwo i wypierają lokalną faunę. Dlatego są tak nielubiane. Niemniej jednak taka forma ochrony lokalnego ekosystemu w parku narodowym trochę zaskakuje.

Ostrygojad zmienny (Haematopus unicolor)
Ostrygojad zmienny (Haematopus unicolor, ang. variable oystercatcher)

Opos a kitanka

Warto dodać jeszcze jedną uwagę odnośnie oposów. Najczęściej występujący gatunek, który przybył tu z Australii, to kitanka. Należy ona do rzędu dwuprzodozębowców, podobnie jak oposy karłowate (zwane też drzewnicami). Właściwe oposy zamieszkują Amerykę (Środkową i Południową) i są obecnie zaliczane do rzędu dydelfokształtnych. Jedne i drugie są torbaczami. Nazwy polskie jak i angielskie mogą sugerować, że to różne gatunki dość blisko ze sobą spokrewnione. Historycznie systematyka powstawała na podstawie cech zewnętrznych, w ostatnich kilkunastu latach została napisana na nowo na podstawie badań genetycznych, jednak część starych nazw pozostała. Stąd warto zauważyć, że oposy w Nowej Zelandii nie do końca są właściwymi oposami takimi jak amerykańskie, mimo że tak się je czasem nazywa.

Krajobraz PN Abel Tasman
Krajobraz PN Abel Tasman

Zwiedzanie parku Abel Tasman i noclegi

Już przy wejściu do parku mamy możliwość albo przejścia się ścieżką w lesie nad brzegiem, albo bardziej plażą. Bardzo interesująca, także ze względu na wspaniałe drzewa i cudowne widoki. Czasem schodzi się do morza, czasem widzi je z góry, po drodze jest wiele zakamarków ze strumieniami czy wodospadami. Alternatywą jest eksploracja plaży z szuwarami. Tu jest mnóstwo ptaków, które brodzą po płytkiej wodzie szukając pożywienia.

Park Narodowy Abel Tasman
Park Narodowy Abel Tasman

Choć park należy do tych mniejszych, to jednak przemierzenie go wymaga trochę czasu. Jeśli się go ma w zapasie, to można Abel Tasman zwiedzać w dwojaki sposób. Pierwszy to rozbijając sobie namioty wewnątrz parku w miejscach wyznaczonych, ale uwaga: taki nocleg, podobnie jak w schronisku czy gdzieś indziej, należy zarezerwować wcześniej. Są surowe kary za „samowolne” rozbijanie się, zwłaszcza poza miejscami wyznaczonymi. Jednak decydując się na takie rozwiązanie  w kilka dni można zobaczyć całkiem sporo. Samochód zostawia się przed parkiem. Tak wygląda właśnie trasa, która nazywa się Abel Tasman Great Walk. Podobne trasy wspominaliśmy przy innych parkach narodowych Nowej Zelandii. Warto na pewno wziąć coś na meszki i komary.

Druga opcja jest dla osób, które chcą liznąć ten park. W okolicznych miejscowościach nad zatoką można złapać wodną taksówkę. Ta przewozi nas do jednego punktu i odbiera w kolejnym, parę godzin później. Pozwala to na przejście się nadmorskim szlakiem, bez konieczności wracania się.

Zimorodek, a dokładniej łowczyk czczony (Todiramphus sanctus) lub po maorysku kōtare.
Zimorodek, a dokładniej łowczyk czczony (Todiramphus sanctus, ang. sacred kingfisher) lub po maorysku kōtare.

Zresztą trochę dalsze okolice mają też tańsze noclegi. Myśmy wybrali sobie apartament w Kaiteriteri za całkiem rozsądną cenę, w dodatku to co dostaliśmy, było nieźle wyposażone. Minusem jest to, że nie śpi się w parku narodowym. Ale to pomijając Fiordland i Tongariro, bez namiotów jest dość trudne.

PN Abel Tasman
PN Abel Tasman

Jeśli spodobał Ci się wpis, polub nas na Facebooku.

Szlak nowozelandzki
PN Abel Tasman
Share Button

Komentarze

Rekomendowane artykuły